Dýraverndarinn - 01.06.1930, Qupperneq 13

DÝRAVERNDARINN
27
upp og ofan, og er hann sér enga leið yfir hann,
hendir hann sér fram af háum bakka, í hvítfyssandi
stórgrýtta ána, talda ófæra, og syndir út fyrir
gar'öinn og hleypur si’öan heim. Var þá reynd önnur
aðferÖ, sem hepnaÖist.
Þá er til tamningar kom, þótti hann í meira lagi
óþjáll, en fljótt bar á því, að hann mundi veröa
fjörugur og vel traustur, enda reyndist þaö svo er
stundir liðu, að hann var fullerfiður í reið, þegar
skap var komiÖ í hann, en sjaldan reyndist hann
mér óþægur.
Eitt sinn um vetrartíma skrapp eg á honum að
Nýjabæ (þriggja bæjarleiða veg). Á fyrri leiðinni
fór að hríða, og það svo mjög, að ekki átti að sleppa
mér frá Nýjaljæ. En heimilisástæður mínar leyfðu
enga bið, svo að eg hélt af stað heimleiðis. Hafði
þá hríðin aukist stórum, og sá ekkert frá sér. En
stormurinn beint í íangið og leiðin mikið til slétt.
Þegar hríðin var orðin svona dimm, tók eg þau úr-
ræði, að sleppa táumunum á Grána og láta hann ráða
ferðinni. Skilaði honum rösklega áfram, og mun
eg sjaldan hafa fengið betri skeiðsprett hjá honum
en þá, og ekki nam hann staðar fyr en við hesthús-
dyrnar sínar.
Sem merki um þol hans, get eg þess, að einu sinni
var honum riðið einhesta héðan frá Jökli til Akur-
eyrar, og verið 8 klst. i burtu. — Til skýringar má
geta þess, að hvor leið er röskur 10 klst. klyfjagangur.
Ekki var Gráni talinn stór (52 þuml. á hæð), en
þrekinn. og aldrei held eg hann hafi brugðizt ætlunar-
verki sínu til dauðadags; hrepti hann þó oft fullerfitt
hlutverk, bæði i læknisferðum og öðrum nauðleitum.
Haustið 1916 lógaði eg Grána og vóru þá lítil
elíimörk að sjá á honum. Mynd á eg af honum,
stækkaða eins mikið og kostur var á, og hefi hana
við rúmið mitt. Meðan hún er við líði varir þó
minning Grána míns.
Skjóni.
Fyrri maðurinn minn, Vigfús Jónsson, átti
hann fullorðinn, er við giftumst. Vilja- og traust-
leika hestur. Reið Vigfús honum jafnan og þótti
lrvorum vænt um annan. Hrekkjalaus var hann og
gæfur. En eftir að Vigfús lagðist í rúmið, e'ða
hafði litla fótavist, tók Skjóni upp á því að verða
ljónstyggur, og það svo, aö næstum ómögulegt var
að reka hann inn, eða koma honum nálægt húsi, nema
þá helzt að kveldi til. Jafnframt varð hann svo skap-
illur, að stálpaðir unglingar gátu ekki rekið hann úr
túni, sem hann var þrásækinn í.
Var mér þetta bagalegt, þar sem venjulega var
enginn fullorðinn á fóturn á heimilinu, nema eg.
Slapp því Skjóni við margt ómakið, og fékk marga
tuggu úr túninu.
Eitt sinn þurfti nauðsynlega að fylgja stúlkukrakka
yfir Eyjafjarðará, en ekkert hross við nema Skjóni
og enginn til að ná honum nema eg. Fór eg nú að
rölta við hann, en það gagnaði ekkert. Ætlaði eg þá
að reka hann inn, en það var alveg sama. Ómögulegt
að handsama hann á neinn hátt. Fór eg inn að segja
manni mínum frá þessu; hann var þá veikur í rúm-
inu. Segir hann méraðkomaSkjónasvonálægthlað-
varpanum, sem hægt sé; sjálfur segist hann ætla að
reyna að skreiðast í bæjardyrnar og vita, hvað þá
gerist. Kont eg nú Skjóna heim undir hlaðvarpann,
en Vigfús kallar til hans úr dyrunum: „Stattu
nú kyrr, Skjóni minn!“ með fleiri gælu-orðum. En
nú brá svo við, að eg gat gengið að honum, þar sem
hann stóð hreyfingarlaus, og beizlað hann.
Um þessar mundir varð eg að hirða skepnur mín-
ar sjálf að vetrinum að miklu leyti. Var það þá oft
í hríðum, að eg fór í gamla treyju utan yfir, sem
Vigfús átti. Venjulega, þegar eg var í treyjunni,
þefaði Skjóni af henni og kumraði við um leið. Sýni-
lega þekti hann treyjuna, og var þó þá komið á ann-
að missiri frá þvi að hann hafði séð eigandann í
henni.
Þegar Vigfús sá dauðann fyrir dyrum síðasta
haustið sem hann lifði, lét hann leiða Skjóna heim
einn dag. Komst með veikum burðum út og skaut
hann. Var þá klárinn að eins 13 vetra. Þetta var
bæði hin síðasta fótaferð Vigfúsar og síðasta verk.
Dröfn.
Dröfn var keypt vorið 1904, þriggja vetra, og átti
eg hana í 10 ár.
Hún var góð mjólkurkýr, og vit hennar og eftir-
tekt meira en venjulega gerist um kýr. Skal hér
greina frá atvikum, sem benda í þá átt.
Þegar eg hafði verið fjarriheimilimínudagshluta
eða heila daga og kom heim og gekk inn göngin,
(gengið í fjósið úr göngum) þá var það æfinlega
að kusa tók til að baula hástöfum. Hefir heyrt fóta-