Dýraverndarinn - 01.02.1978, Blaðsíða 34

Farfuglarnir koma
Það vekur jafnan ósvikna gleði í
óspilltu hjarta, þegar farfuglarnir
koma aftur til vorrar fögru eyjar í
útsænum, vitaskuld ekki í hjörtum
þeirra manna, sem hafa kalt hjarta
og virða að vettugi lífið í kringum
sig, nema það bjóði einhverja
gróðavon.
Mörg skáld vor hafa verið miklir
dýravinir og lagt drjúgt lið þessum
bræðrum vorum og systrum, sem
æðsta skepna jarðarinnar kallar
skynlausar skepnur, bæði í ljóðum
og lausu máli. Má þar nefna Þing-
eyingana Guðmund á Sandi og Þor-
giis gjallanda og ekki síst Þorstein
Erlingsson, svo og Tómas Guð-
mundsson og marga fleiri. Ymis
skáld og hagyrðingar hafa innilega
fagnað heimkomu farfuglanna í
ljóðum sínum. Verða örfáar vísur
um það efni birtar hér.
Guðlaugur prestur og skáld
kveður svo:
Voisól runnin reifar sveit,
rinda um, og tjarnir.
Fara sunnan Fróns í leit
fleigu kunningjarnir.
Ólína skáldkona Jónasdóttir frá
Fremri-Kotum kveður þannig um
komu Ióunnar:
Vetur hrakinn völdum frá,
vellir taka að gróa.
Mín er vakin viðkvcem þrá
við þitt kvakið lóa.
Sá, er þetta ritar, hefur ort eftir-
farandi fjórar vísur um þrjá vin-
34
sæla vaðfugla. Lóan kemur fyrstur
þeirra, þá hrossagaukurinn og svo
spóinn:
Lífið þróast, léttist brá,
linast snjóatakið:
Heyra í móum fyrðar fá
fyrsta lóukvakið.
Gauk ég hneggja heyrði í dag;
hljóðið eggjar þorið,
innan veggja uni’ ei hag
út skal leggja í vorið.
Vorið hló í hjarta mér,
hingað fló nú gestur.
Er hann spói aftur hér
úti’ í flóa sestur.
Lýðir þó að bceti bú,
blessun sóast getur.
Á hann spói orðið nú
ekkert flóatetur?1
Ég get ekki setið mig úr færi,
að birta að endingu eina vísu eftir
Guðmund Friðjónsson á Sandi um
helsingjann, enda þótt hann sé ekki
íslenskur farfugl, en hefur þó við-
koma hér. — Vísan er úr vísna-
flokknum Helsingjum. Tek ég vís-
una einkum vegna tignar hennar og
töfra:
Laus við svima flýgur frjáls
fugl með hvimi skyggnu,
þó að brimi um brjóst og háls
bláa himinlygnu.
Fleiri vísur koma ekki að sinni.
fóhann Sveinsson frá Flögu.
1 Síðari hluti vísunnar lýtur að því,
að nú er nálega verið að þurrka upp
allar mýrar og hafa vaðfuglar þá hvergi
friðland, auk þess sem það getur verið
hættulegt lífkeðjunni í heild.
DÝRAVERNDARINN