Dýraverndarinn - 01.02.1978, Blaðsíða 36

Hundur nær í bílþjóf
Jörgen Beck leit út um gluggann
og augu hans hvörfluðu ósjálfrátt
að vissum bletti á bifreiðastæðinu,
þar sem hann var vanur að leggja
bílnum sínum. Hann hrökk dálítið
við: bíllinn hans var þarna ekki. -
Þetta var í stórri íbúðablokk í út-
hverfi Kaupmannahafnar ogjörgen
vissi raunar, að bílþjófnaðir voru
all tíðir, en að það væri einmitt
bíllinn hans sem yrði fyrir því, gat
hann illa sætt sig við.
Jörgen leitaði af sér allan grun
þarna í nágrenninu, en hringdi því
næst til lögreglunnar og bað þá að
svipast um eftir bílnum sínum.
Hvorki hann eða konan hans
lagði litla stúlkan af stað og sagði
ég Snata að fara með henni og virt-
ist hann skilja það allvel.
Ég sá alltaf til þeirra, litlu stúlk-
unnar og Snata, upp brekkurnar og
voru þau ekki mjög lengi. Þegar
þau komu aftur, hafði stúlkan kom-
ið bandinu um hálsinn á Snata og
teymdi hann með sér, virtist hann
kunna vel við það. Þá sagði stúlkan
mér að þau hefðu farið yfir gilið
og hefði Snati valið besta staðinn
svo að enginn hætta var.
Margar sögur væri hægt að segja
af Snata, en ég læt hér staðar num-
ið.
Þau urðu endalok Snata, að hann
varð undir bíl. Tár voru felld við
leiðið hans og þá ræðu fékk hann
frá systkinunum, að nú væri hann
engill hjá Guði. Leijur.
höfðu veitt því athygli að hundur-
inn þeirra hafði snarast út með
húsbónda sínum og tekið þátt í leit-
inin á bifreiðastæðinu. Og hvað
hafði svo orðið af honum? - Hús-
móðirin, en hún hét Astrid, kallaði
nokkrum sinnum: „Pjakkur! Pjakk-
ur!" en fékk ekkert svar. Hún lét
matarskálina hans undir húströpp-
urnar, eins og vant var.
36
DÝRAVERNDARINN