Listviðir - 07.04.1932, Page 9

EFTIRi
AGNES VON KRUSENSTJERNA----------------------1
„Ég ætla að skreppa út, mamma“.
llún stóð í dyrunum á skrautstofunni, —
grannvaxin stúlka klædd hvítri treyju og
stuttu, bláu pilsi. Móðir hennar, sem sat við
handavinnu, leit snögglega upp.
„Nú í rökkrinu, Barbro?“
„Já, einmitt í rökkrinu“.
Þegar frú Sjövall heyrði hurðina lokast á
eftir dóttur sinni, varð hún áhyggjufull á
svipinn. Orð Barljros, sem voru endurtekning
á hennar eigin orðum, hljómuðu óþægilega í
eyrum hennar. „Já, einmitt í rökkrinu". Hún
liafði sagt þetta svo undarlega — háðslega.
Gæti það verið rétt? Jú — það hafði hljómað
háðslega.
Leið Barbro ekki vel heima? Hún var ein-
mitt á þeim aldri, sem unglingar eru ekki
ánægðir með neitt.
Frú Sjövall varp öndinni. Hún óskaði þess
að dóttir hennar væri enn svo lítil, að hún
léki sér að brúðum í næsta herbergi. En hún
var nú orðin sextán ára.
Barbro gekk niður strætið. Ilún gekk mjög
léttilega, næstum dansaði. Hún hélt höfðinu
hátt. Ekki væri gott að vita nema hún mætti
einhverjum, og þá væri um að gera að líta
glaðlega út.
En hún var ekki glöð. Henni var hryggð í
huga. Grátt haustmyrkrið hafði gert hana
sorgbitna; hafði dreypt eitri yfir hana. Að
vísu kæmi vor á eftir haustinu, en það var
langt þangað til, og aldrei skeði neitt. Á
liöldum, myrkum morgnum yrði hún að fara
á fætur, og flýta sér í skólann. Og þegar hún
svo kæmi heim í morgunmatarhléinu, væri allt
vott og grátt af rigningu, og herbergin döp-
ur og skuggaleg í dimmviðrinu.
Þetta var ekkert líf. Það var------Barbro
lt'itaði í huganum að heppilegu orði — það var
seigdrepandi. Einmitt það — seigdrepandi.
Barbro smjattaði á orðinu, eins og ljúffengum
sælgætismola. Hún leit sjálfa sig í anda, eins
og visnandi blómstöngul, sem dæi úr hungri
og þorsta.
9