Heimir : söngmálablað - 01.01.1937, Síða 19

Erindi
13
cr mikill, um það eitt c>fasl enginn, en hvorl sá kraftur
getur kallast almáttugur, svo sem þeir liéldu fram, skal
ekki um deilt, en kyngikraft getum við auðveldlega sagt
að hljómarnir hafi. Það mun ekki ósjaldan eiga sér stað,
þá er eitthvað mjög alvarlegt er á ferðum, og liugur og
])rek liinna vöskustu manna er í þann veginn að gefa sig,
sé gripið til hljómlistarinnar — til söngsins. liinir vösku
sjómenn, seni hópa sig á skipsflakinu í sjálfum skerja-
garðinum og horfa á hinar æðisgengnu, hvítfreyðandi
holskeflur hal'sins ógna lífi sínu, taka til að syngja, og
dæmi eru til, að heilu skipshafnirnar, sem híða dauð-
ans, láti sönginn óma á meðan grængolandi úthafsdýp-
ið er að soga allt niður — niður. Máttur hljómandi
söngsins veitir áræði, kraft, frið og ró.
Þættir hljómlistarinnar eru margir. En sá þáttur eða
sú tegund hljómlistar, sem þykir einna fegurstur, er
söngurinn, og þá einkanlega karlakórssöngurinn. Það er
lika mjög svo skiljanlegt, þegar tekið er tillit til þess, að
fagrar og þjálfaðar karlmannsraddir, hvort heldur það
er liár tenór eða djúpur barýtónn, er eitt hið fegursta
sem eyrað fær að heyra. Hagleiks og visindamenn í hljóð-
færasmíði eru ávallt að lcitast við að finna út raddasam-
setningar, sem likjast liinni fögru mannsrödd, en liingað
lil liefir visindamönnunum ekki tekizt þetta, nema að
litiu leyti. Þjálfaða mannsröddin mun ávallt verða það
fcgursta.
Tsienzka þjóðin hefir fram að þessu verið svo hcppin
að liafa átt gnægð af blæfögrum röddum karla og kvenna,
og með elju og dugnaði hefir ýmsum mönnum, söngfé-
lögum og söngstjórum, tekizt að túika vandasöm kór-
verk snillinganna og staðist gagnrýni hinna ströngustu
listdómara.
Nú á seinni áruin hefir hljómlist miðað hröðum skref-
um að fullkonmun hjá okkar íslenzku þjóð. Hljómlistar-
skóli hefir starfað, og söngfélög hafa risið upp liverl af
öðru, ekki einungis í Reykjavík og stærri kaupstöðunum