Heimir : söngmálablað - 01.01.1937, Qupperneq 44

38
Fréttir
fögnuð áheyrenda. Það eru góð-
ir eiginleikar kvartettsins, sem
valda vinsældum hans. Fyrst er
það, að raddirnar eru blæfagr-
ar og vel samsungnar. Því næst
er það, að kvartettinn er prýði-
lega æfður og fer fallega með
lögin. Svo er það, að lögin eru
vaiin við alþýðuhæfi; gætir
víða kýmni í kvæðunum, sem
kvartettinn kann vel að leiða
fram í söngnum. Loks er það,
og það skiptir ekki minnstu
máli, að söngmennirnir hafa
meðfæddar söhggáfur. Með-
ferðin á lögunum er músíkölsk.
Aftur á móti er raddþróttur-
inn ekki mikill, niður við það
lágmark, sem hjóða má i jafn-
stórum söngsal og er i Gamla
híó. — Meiri hlutinn af lögun-
um, sem kvartettinn siing, er
léttmeti, sumt dægu,rlög, eins
og „Ping-pong-valsinn“. Dæg-
urlögin voru þó sniðuglega
raddsett og þannig sungin, að
þau vöktu ekki síst mikinn
fögnuð áheyrenda. — Bjarni
Þórðarson spilaði smekklega á
slaghörpu undir söngnum í
nokkurum lögum.
Siguringi Hjörleifsson: Fúga.
Þetta er litið kver, um 45 hls.
að stærð, og skýrir undirstöðu-
atriðin í byggingu þess laghátt-
ar, sem fúga nefnist. Það ligg-
ur í augum uppi, að i jafnlít-
illi bók og þessi er, mun ekki
vera hægl að skýra þennan
laghált svo tæinandi sé. Flest-
ir, sem tónlist unna, munu þó
hafa ágæt not af að lesa þessa
bók, til þess að öðlasl skilning
á þessu strangasla formi tón-
listarinnar, sem hinn mikli
meistari Johan Sebastian Bach
hefir hafið til mestrar full-
konmunar. Það er ekki um auð-
ugan gárð að gresja iijá okk-
ur íslendingum, hvað snertir
bókmenntir um tónlist og tón-
fræði. Ilér bætist. við bók í
hópinn, sem á sérstaklega er-
indi tii tónfræðinema, hljóð-
færaleikara og þeirra, sem
leggja stund á lagsmiðar, 'en
jafnframt allra þeirra, er vilja
nema lögmál hins fjölradda
forms. Og þessi hók er samin
af kennara við harnaskóla
Reykjavikur, sem ekki er einu
sinni söngkennari, en hefir þó
árum saman lagt stund á tón-
fræði.
Fyrsta óperusýningin á ís-
landi. — Wenzel Miiller: Syst-
irin frá Prag. Frumsýningin
að þessari óperu er sá við-
burður i músiklífi okkar, sem
ekki mun fyrnast. Þegar tímar
líða fram, mun söngsagan okk-
ar segja frá því, að ópera hafi
i fyrsta sinn verið sýnd liér
á landi í Reykjavík 30. marz
1937. Það hafi verið „Systirin
frá Prag“, klassisk ópera i létt-
um stíl, eftir Wenzel Miiller,
samtíðarmann Mozarts. Síðan
mun söngsagun að sjálfsögðu
skýra frá því, hversvegna þá
hafi verði liægt að sýna hér
slíka óperu; að hér hafi vcrið
til hljómsveit og dugandi
stjórnandi — að vísu útlenzk-
ur maður, — sem kunnað hafi
réttu tökin á hlutunum, en að