Nýtt land - 01.01.1936, Blaðsíða 19

N Ý T T L A N D
17
söltum hafvindum og hvítum, litlum
hárum.
— ÞÚ ert hara liissa!
Hóla-Jóna stamaði:
— Verk-fall!
-— Já, verkfall út af þér.
Hóla-Jóna kipptist við og starði upp-
sperrtum augum á Sigríði. Síðan leit
liún undan og horfði niður á stórar
og rauðar liendumar á sér. Svo kíkti
hún útundan sér á Sigríði og sagði
kuldalega, en þó með skjálfta i rödd-
inni:
— Út af mé-her?
— .Tá, þér og börnunum þinum.
Hóla-Jóna sneri nú andlitinu að Sig-
ríði, og það kom eitthvað liart og tor-
tryggið i augnaráðið, eins og hún væri
i varnaraðstöðu:
— Börnunum mínum? Hvað koma
þau ykkur við? sagði hún og beit sund-
ur orðin.
Sigriður varð hvasseyg og það
kom liiti í röddina:
— Hvað þau koma okkur við! Jú,
þetta er svo sem vanalegi skilningur-
inn! Eiga ekki sumar okkar börn —
og flestar hinna koma til að eignast
þau — og er okkur þá elcki áríðandi
að standa liver með anari og láta það
ekki viðgangast, að oklcur sé ekki bara
láð, þó að við reynum að verja börn-
in okkar, heldur séum við hreint og
beint sviftar möguleikunum til að geta
séð fyrir þeim, eins og kraftarnir
leyfa. Það var bara ágætt, að þetta i
gær skvldi koma fvrir. Það kom þá
að því, að þér fannst þú ekki geta
látið liafa hörnin þin fyrir fótaþurku
illa uppaldra og ósiðaðra strákbjána
þessa fólks, sem hefir peningaráð, en
vantar alla félagshugsun og mcnningu.
Og nú ætlum við að heimta þig tekna
i vinnuna aftur — ætlum okkur að
sýna það, að þú sért ekki bara ambátt,
sem hægl sé að sparka í eins og livern
lystir!
Hana vantaði ekki munninn, hana
Sigriði. Þær kunnu að orða það, sum-
ar þessar úr félaginu.
Hóla-.Tóna kvikaði augunum sitt á
hvað — og svo sagði hún liikandi og
tómlega:
— Þið .... þið gerið þó vist ekki
.... ekki þennan skræk, bara til að
.... til að hjálpa mér .... og ....
og honum Sigga og herini Gunnu litlu?
Nú gat Sigríður ekki að sér gert.
Hún hrosti:
— Finnst þér það svo fjarstætt? Við
lijálpum þér núna, og svo hjálpar þiT
okkur seinna, þegar við þurfum á þvi
að lialda! Við segjum bara allar sem
ein: Við vinnum ekki eitt handtak að
vaskinu, fvr en hún Jóna hefir verið
tekin aftur i vinnuna! Ekki eitt hand-
tak! Skilurðu það?
Sigríður var nú aftur orðin alvarleg.
Hóla-Jóna neri saman liöndunum,
eins og í fáti. Og hún góndi góða stund
upp i loftið. Síðan leit hún með hægð
til Sigríðar og var eitthvað svo und-
arleg til augnanna. Það var sjálfsagt
af að horfa á sólina. Síðan mælti hún
með einkennilegum semingi:
— Og heldurðu þeir .... þeir taki
mig aftur, liann ólafur og hann Eyj-
ólfur?
— Ég held ekkert um það. Þeir eru
neyddir til. Þeir skulu!
Og nú var það búið, samtalið. Jóna
setti undir sig höfuðið og starði beint
fram undan sér — og svo raulc hún
af stað og stefndi á kofadvrnar, eins
og hún ætlaði að skalla hurðina. En