Nýtt land - 01.01.1936, Blaðsíða 21

N Ý T T L A N D
19
þó munurinn á henni og mestu meist-
arasmiðum mannanna að verða svo
ótrúlega mikill.
.... Á sunnudginn kom svo Hóla-
Jóna upp götu með spariklædd börn-
in. Ilún gekk ekki álút. Hún bar böf-
uðið teinrétt og svipaðist í kringum
sig eins og gií't kona, sem er á leið
með börnin sín upp í Urð — ekki
virkan dag, heldur á sólbjörtum og
hátíðlegum sunnudegi, sem gengur
prúðbúinn um götur bæjarins og and-
ar ferskum ilmi inn um gluggana um
leið og liann speglar sig brosandi í
rykugum rúðunum .... Og börnin silt
við livora liliðina á Hóla-Jónu:
Draugafellir státinn og liorfandi fram-
an i bvern mann, eins og liann vildi
segja: Já, manni, sérðu mig og liana
mömmu! Það var eins og liann vissi
ekki af skeinunum og joðblcttunum á
andlitinu á sér .... Og Gunna litla
var eitt hýrubros og eins og bún befði
aldrei orðið liissa á neinu i veröld-
inni .... Og það voru margir, sem
borfðu á þau. Sumir voru blýlegir i
augum, aðrir eins og undrandi, og enn
aðrir dálítið kímileitir. En þau strik-
uðu sina leið.
Þau komu upp að fundarbúsinu.
Þau námu staðar við dyrnar, sem voru
aftur. Þar bar að mann, sem Hóla-
Jóna þekkli aðeins i sjón. Hann hafði
komið í bæinn liaustið áður. Hann var
víst genginn í fclagið, þvi það var auð-
séð, að bann ætlaði inn.
— Með leyfi! Ætli maður megi ger-
ast svo djarfur, að ganga inn? sagði
Hóla-Jóna og liafði orðalagið lieiman
úr sveitinni eftir sérlega prúðum og
kurteisum manni, sem einu sinni bafði
komið á heimili foreldra liennar.
Maðurinn, sem var á leið inn, lial’ði
nú hendina á snerlinum. Hann leit á
llóla-Jónu og börnin. Honum fanst
liann kannast við þennan liruflaða
strák, en liann mundi ekki eftir að
liafa séð konuna eða telpuna. Konan
liafði áreiðanlega ekki komið á fundi
í félaginu.
— Hver cruð þér? spurði liann lield-
ur þurrlega. Annars var þetta þokka-
góður maður, liár og grannur, snotur
í andliti, unglegur og snyrtilega búinn.
Og Hóla-Jóna svaraði og borfði á
bann öðruvísi, en hún var vön að
borfa á fina menn:
- Ég er móðir barnanna.
Maðurinn renndi augunum dálítið
einkennilegur á svip lil barnanna og
síðan til móðurinnar. Og þá bætti bún
Hóla-Jóna við, svo sem til skýringar:
— Hans Sigga og liennar Gunnu
min nar.