Nýtt land - 01.01.1936, Qupperneq 20

18
N f T T L A N D
hún opnaði eins og venjuleg mann-
eskja og fór inn.
Sigríður horfði á eftir henni. Og
þessi unga stúlka virtist ekki vera mjög
liissa á þessari framkomu. Það var
eins og hún skildi eitthvað í þessu
öllu saman. Hún gekk af stað áleiðis
út að blettinum. Leiðin lá fram hjá
kofanum. Það var ekkert tjald fyrir
glugganum á stofukrilinu. Sigriður
hafði gluggann á vinstri liönd, en hún
leit samt til hægri. Og snöggvast festi
hún augun við hænu, sem lá á mölinni
og breiddi út vængina. Hún hafði auð-
sjáanlega vakandi auga á öllu um-
hverfinu, var full af umhyggju og á-
hyrgðartilfinningu. Og á einum stað
sá á eitthvað gulf út undan öðrum
vængnum á lienni. Svo leit Sigríður
lil vinstri — og hún stansaði augna-
blik. Hún Hóla- .Tóna sat á rúmstokkn-
um og grúfði sig yfir börnin — og
hann Draugafellir liafði handleggina
um hálsinn á henni. Herðarnar á
lienni kipptust til, títt og ákaft.
Sigriður varð mjög alvarleg á svip-
inn og gekk undarlega hægt og gæti-
lega að hliðinu og út á götuna.
VI.
Jú, jú, morguninn eftir voru gerð
hoð eftir Hóla-Jónu í vaskið, og þeg-
ar hún kom, var verkstjórinnn hvergi
sjáanlegur. Og vöskufólkið þyrptist
rétt um hana, spurði hvernig dreng-
aumingjanum liði og sagði, að þeir
skyldu sjá það, þessir mattadórar, að
verkafólkið þarna i þessumbæléti ekki
bara benda sér eða sveia til skiftis
— og svo stykki það á stað, eins og
húsbóndahræddir rakkar. 0, ekki al-
deilis. En Hóla-Jóna var líkust því,
sem hún áttaði sig ekki almennilega.
Það var eins og sá hluti veraldarinn-
ar, sem hún liafði af að segja, þessa
stundina, snerist bara allur um hana
og hennar hörn. Hún hrosti ósköp lít-
ig og dauft — og var helst eins og
viðutan á svipinn. En þegar hún var
komin að kassanum sínum og húin
að fá kúst i aðra hendina og saltfisk
í hina, þá fór hún nú að verða sjálfri
sér lík. Það var heldur gusugangur
í kassanum hennar, og ekki neitt fálm
á handtökunum.
Það var ein manneskja milli hennar
og Sigríðar. Þegar góð stund var liðin
frá því að byrjað var að vaska, þurfti
þessi manneskja eitthvað að víkja sér
frá. Og Hóla-Jóna hætti snöggvast
vaskinu, þokaði sér nær Sigríði og
sagði tómlátlega:
— Hvenær eru þessir fundir lijá
ykkur?
Sigríður hætti líka að vaska. Og hún
svaraði ósköp hlátt áfram og eins og
henni fyndist ekkert eðilegra, en að
hún Hóla-Jóna spyrði þessarar spurn-
ingar:
— Það verður fundur á sunnudag-
inn klukkan tvö.
-— Og hvar?
— í Bíó.
Það varð þögn — og þær fóru aft-
ur að vaska. Svo stansaði kústurinn
hjá Hóla-Jónu — og hún sagði svo
lágt, að Sigríður rétt aðeins gat greint
orðin:
— Má ég liafa börnin með?
Sigríður leit nú á hana. Siðan sagði
hún fastmælt:
— Já, það skal ég sjá um.
Það var ekki lalað meira. Hóla-Jóna
hamaðist. Hún vann eins og gangviss
og hnitmiðuð vél. Og einmitt nú var