Hlín - 01.01.1923, Side 72

70
Hlin
þau fengu að !æra undir fermingu, og það starfið varð
hún oftast að inna af hendi i hjáverkum, og ekki þótti
Sjerlega mikið varið í þá konu, sem ekki reyndi að fara
út á túnið á sumrin á milli mála og hjálpa til við hey-
þurkinn, þótt hún hefði þrjá eða fjóra krakka í eftirdragi.
En algerlega (inst mjer þessi alvöru- eða helgiblær hafa
horfið við siðari tímá giítingar, þegar hjónaefnin hafa
ekki meira við en skreppa út, eins og þau ætli á Bíó,
skreppa heim til þrests eða bæjaríógeta og láta gefa sig
þar í hjónabandið, enga þarf svaramenn eða neitt þess
konar. Auðvitað getur hjónabandið orðið gott fyrir því,
en mjer finst svo lítil endurminning bundin við svona
giftingar. Jeg býsl nú við, að unga fólkinu þyki þelta
gamaldags og kreddukent, en eitt er þó víst, að hjóna-
skilnaður var sjaldgæfari þá en nú.
I von um að eínhver af lesendum Hlínar haíi skemtun
ai, ætla jeg að segja frá einu þessu íyrri tíma hjónabandi,
þvi besta sem jeg hefi þekt og sem jeg leyfi mjer að
nefna Hcilagt hjónahand.
þórir á Hofi var ekkjurnaður, hanu misti konu sína á
besta aldri og stóð nú einn uppi með barnahópinn sinn,
niðurbeygður aí sorg, þvi hann hafði unnað konu sinni
hugástum. — Elsta dótíir hans, nýiermd, varð að taka
við húsmóðurstörfunum, hún var efnileg stúlka og leysti
þetla starf furðuvel aí hendi, nema barnauppeidið, það
var henni með öllu ofvaxið. Bræður hennar voru nokkuð
uppvöðslumiklir, og gátu ekki tekið þvi meó þökkum að
hún, stelpan, færi að skamta þeim matinn og segja þeim
fyrir verkum. Nei, þeir gátu það alveg eins vel sjálfir.
Veslmgs stúlkan þreyttist því fljótt á þessu starfi, og sát-
bað föður sinn að útvega sjer ráðskonu, en hann vai
lengi tregur til, sagðist enga þekkja, sem hann gæti trúað
-fyrir uppeldi barnanna.
belta basiaðist 'svona eitt, tvö ár, en svo fór, að Þórir
sá sig til neyddan að fá sjer meðhjálp, en mikla undrun