Hlín - 01.01.1923, Síða 75

fflin
73
ástríkt hjónaband er, þar ríkir friður og gleði. Þau voru
sæl, en gleymdu þó ekki að gefa Guði dýrðina. — Helsta
skemtun dagsins var að syngja, og hvað eftir annað Ijet
þórir okkur syngja: Mín gæfa bygð á Guðs náð er o.
s. frv. — Ekki varð þeim barna auðið, en þau fengu að
lifa saman í 40 ár, jafn sæl siðasta daginn sem hinn
fyrsta. Eftir að jeg fór burtu frá Dal, kom jeg þar þó
oft, og altaí var samlíf þeirra jafn ástríkt. — Síðasta
skiftið sem jeg kom til þeirra, var hann orðinn snjóhvítur
fyrir hærum og sjóniaus. Pegar við höfðum lengi talast
við um lífið frá ýmsum hliðum, og um Guðs handleiðslu
á umliðinni æfi, segir Þórir: »Nú sjáumst við ekki oftat
i þessu lifi, alt hefir Guð vel til mín gert, hann hefir
heyrt mínar ófullkomnu bænir og veitt mjer rikulega
blessun, og nú á jeg aðeins eina ósk óuppfylta, jeg vona
að hann heyri lika þá bæn, að jeg megi fara á undan
Blessuninni minni, jeg get ekki \ hugsað mjer lífið án
hennar.c Pá svarar hún: »Já, jeg vil biðja þess lika, jeg
hefi sjónina og cr hressari, mig langar að mega hlynna
að honum síðustu stundirriar hans, en mig langar lika
til að biðja Guð um, að ekki verði langt á milli okkar.*
— Já, Guð bænheyrði þau, því mjög stuttu eftir þetta and-
aðist hann og hún nokkrum vikum síðar.
Bau voru sæl í lífi og dauða.
Björnson segir: Þar sem góðir menn fara þar cru
Guðs vegir, en það má lika segja, að þar sem hjónum
auðnast að lifa i slíku hjónabandi þar er guðsríki.
/• J■