Hlín - 01.01.1930, Blaðsíða 87

Hlin
85
stafa hinu bágstadda heimili. Kona, sem heyrði spum-
inguna, svaraði því til, að sjer virtist fáar konur í
sveitinni standa öllu ver að vígi en Kristín, að takast
þetta á hendur. Hún var fátæk kona, roskin, margra
barna móðir. Sum börnin voru að vísu uppkomin. En
Kristín var farin að heilsu og uppgefin af erfiði og
áhyggjum, sem því fylgir að uppala og sjá farborða
mörgum börnum við lítil efni.
Þrátt fyrir allar úrtölur var farið heim að ófeigs-
stöðum til að heyra undirtektir. Enginn efaðist um að
staðurinn væri góður. — Áður en erindið var borið
upp, segir Kristín húsfreyja, er tilrætt var um sorgar-
atburðinn á Hóli: »Jeg var að bjóða honum Tryggva
að koma með litla drenginn hingað. Mig langar til að
ta'ka hann og lofa honum að vera fram yfir jarðarför-
ina«.
Móðurlausi drengurinn var færður henni fárra
nátta, og hún gerði ekki góðverkið endaslept. Hún ann-
aðist drenginn sem sitt eigið barn um mörg ár, meðan
líf og heilsa entist til.
Um þetta göfuga verk var Kristín látin sjálfráð og
rækilega studd af bónda sínum, er meta kunni rjetti-
lega að hann var vel kvæntur.
Þessi sutta frásögn er skrifuð til minningar um hina
látnu sæmdarkonu, enda eitt þeirra atvika, sem ekki
má gleymast, heldur verða öðrum til íhugunar og eftir-
breytni.*
Sigurlaug Knudsen, Breiðabólstað í Vesturhópi.
* Strax og við hættum samtalinu í símanum á dögunum, tók
jeg penna í hönd og skrifaði þessa stuttu frásögn, sem jeg
hef oft hugsað um að ekki mxtti gleymast. Margar slíkar eru
til um ósjerplægni góðra manna, í mínum fórum og annara,'
og ætti að vera á lofti haldið, fremur en ýmsu ílfisjöfnu í fari
manna, sem ekkí er lagt í lágina. S.