Hlín - 01.01.1936, Qupperneq 58

56
Hlín
Ekki urðu þau rík, foreldrar mínir, og bar margt til
þess. Ábýlisjörðin var ekki góð, snögglend mjög og
fólksfrek og rrtikill tilkostnaður á ýmsan hátt. Faðir
minn hafði í æsku brotist áfram til náms af eigin ram-
leik. Mun hann hafa orðið að skulda mikið á yngri ár-
um, þó reglumaður væri, og var hann smámsaman að
greiða þær skuldir eftir að hann var kominn í embætti.
Móðir mín settist svo að í Reykjavík, er hún var orð-
in ekkja, og vann að því með miklum dugnaði að
menta yngri börnin. Hafði kostgangara og var sívinn-
andi sem fyr, og varð góður árangur að því, sem kunn-
ugt er.
Hve góð móðir hún var okkur börnum sínum, þarf
ekki að taka fram. Það var í samræmi við aðra mann-
kosti hennar. — Eftir að hún var búin að koma börn-
unum áfram og þau farin frá henni, bjó hún áfram
hjer í Reykjavík, hætti að hafa kostgangara og lifði í
kyrð, tók þá að iðka sína gömlu iðju, ullarvinnuna,
spann og prjónaði. Það var mörg falleg þríhyrnan, sem
þá kom frá hennar hendi og sokkar og vetlingar. Þessa
hluti gaf hún flesta. Sumt af þessum munum ljet hún á
Thorvaldsens basarinn, og þóttu þeir bera af öðrum
slíkum munum.
Mikla vanheilsu átti móðir mín við að stríða um eitt
skeið æfinnar. Þá var hún innan við fertugt. Það mátti
segja að hún yrði oftast að liggja í rúminu, oft sárþjáð,
í 3 ár. Kom það loks í ljós, að það var sullaveiki í lifr-
inni, sem að henni gekk. Losnaði hún við það á þann
hátt, að hún kastaði upp blóði og greftri, og að síðustu
sullhúsinu. Eftir það fór henni að smábatna, en upp-
gangur hjelst lengi á eftir. Loks komst hún til sæmi-
legrar heilsu, en að þessu bjó hún samt það sem eftir
var æfinnar. Tvisvar lá hún í lungnabólgu eftir þetta
með nokkru millibili. — Að hún komst yfir öll þessi
veikindi, hygg jeg að hafi verið því að þakka, að hún