Hlín - 01.01.1936, Qupperneq 62

60
Hlín
hungraði og þyrsti eftir meiri þroska, eftir meiri skiln-
ingi á ráðgátum lífsins. Hún las því mikið, alt sem hún
náði í og var nokkurs virði, og hún hugsaði mikið,
hlustaði á og ræddi við alla þá, sem hún hugði að
hefðu frá einhverju að skýra.
Öll mannfjelagsmál ljet hún sig varða, ekki af for-
dild, heldur af þörf. Hún skrifaði oft greinar í blöð og
tímarit um ýms mál, t. d. bindindismál, fræðslumál,
búnaðarmál, hegningarlöggjöfina o. fl. Hún átti samt
fleira, sem hún ekki birti. Hún tók mikinn þátt í fje-
lagsmálum sveitarinnar (búnaðar- og fræðslumálum),
hún var vel máli farin, og þótt hún hjeldi fast á sínum
málum, var hún prúð í allri framsetningu.
Það, sem mest einkendi frú Jónu, var hinn mikli,
einlægi og hispurslausi þorsti eftir að vitkast og þrosk-
ast, þessi fordildarlausa þörf blómknappsins, er opnar
sig fyrir upprennandi sólu og teygar. Þessi altakandi
fögnuður yfir öllu fögru, sönnu og góðu. Þessi þögla en
djúpa hrygð yfir öllu, sem er ófagurt og óhreint. Þessi
siðgæðishreinleiki — tárhreinleiki — sem var því lík-
astur, að hann væri ekki af þessum heimi, þetta alt
samfara trúarþörf og trúartrausti, þessi sálarfeimni, ef
hún varð fyrir persónulegu lofi eða hrósi, en þó svo
hiklaus, hugrökk og djörf, ef hún þurfti að sækja eða
verja mál sitt og skoðun. — Og að síðustu þetta æðru-
leysi í veikindunum og hugrekki að mæta dauðanum,
þótt hún ætti að skilja við ástvinina, sem henni fjell
sárt að geta ekki verið lengur með og starfað fyrir.
Þessi voru síðustu orðin, sem hún sagði við þá, er
þetta ritar, þá orðin mjög þrotin að kröftum, röddin
farin og hún orðin þreytt að hugsa: „Lífið er ráðgáta,
en jeg er sannfærð um, að öllu er stjórnað af visku og
kærleika."
Að síðustu innileg ósk um það, að okkar fámenna