Merki krossins - 01.01.1926, Blaðsíða 8

stofnandans, Drottins vors og æðsta konungs? bað er aðdáanlegt, hvernig trú-
boðssýningin hefir örvað hugi og hjörtu mannanna og fylt þá eldmóði, er þeim
varð ljóst um þrautseigju-starf kirhjunnar til aukningar á valdi síns guðdómlega
brúðguma í öllum löndum, og jafnvel á fjarlægustu eyjum heimshafanna. Hér
fengu menn vitneskju um hin gríðarstóru svæði, sem unnist hafa undir vald
kaþólskrar trúar, með svita og blóði kappsamra og óþreytandi trúboða. En hér
fengu menn einnig skyn á, hvað víðtækar lendur voru enn óunnar undir hið
milda og heillaríka vald Konungs vors. Og hvert var erindi alls þess margfelda
múgs, sem gekk til hinnar helgu borgar á »jubil«-árinu úr öllum áttum heims,
undir forustu biskupa og presta — annað en það, að þvo sálir sínar, og játa trú
sína nú og ævinlega við grafir postulanna og í nærvist Vorri? Þetta veldi Frels-
ara vors virtist og sem umljómað nýju ljósi og loga, er Vér úrskurðuðum að sex
píslarvoftar beggja kynja, skyldu hljóta lotningu hinna himnesku herskara; en
höfðum áður prófað nákvæmlega dýrlegt hetjudæmi þeirra í heilögum dygðum.
O, hversu sál Vor fyltist gleði og huggun, er hinn gríðarlegi mannskari hrópaði
með hárri raust, í ljóma Péturskirkjunnar eftir yfirlýsingu hins hátíðlega úrskurðar:
»Tu Rex Gloriæ, Christe! — Þú konungur dýrðarinnar, Kristur!«. Meðan að
menn og ríki, sem snúa sér frá Guði, hníga til auðnar og forgangs með sundur-
þykkju og síngirni, þá heldur Guðs kirkja áfram að veifa mannkyninu næringu
hins andlega lífs. Og hún mun halda áfram að geta og fóstra kynslóðir helgra
manna og kvenna fyrir Krist, sem sífelt kallar til eilífrar sælu himnaríkis síns
alla þá, er hann fann tryggasta og besta í sínu jarðneska ríki.
Auk þess voru á hinu mikla »jubil«-ári liðnar sextán aldir frá kirkjuþinginu
í Niceu. Það var Oss sannarlegt gleðiefni að geta haldið þessa aldaminningu jafn
hátíðlega. Og sjálfir ákváðum Vér að minnast þessa horfna stórviðburðar í Súlna-
kirkju Vatikansins. Því fremur var ásfæða til þessa, sem áminst kirkjuþing sló
föstu, að hinn Eingefni væri sama eðlis eins og Faðirinn (consubstantialitas), og
að allir skyldu viðurkenna þessa skoðun einn meginþátt kaþólskrar trúarjátningar.
Annað ágæti kirkjuþings þessa var það, að þar voru orðin »cuius regni non erit
finis* — á hans ríki skal engin endir verða«, tekiii inn í trúarjátninguna. En
með þeim orðum er staðfest konungsdæmi Jesú Krists.
Þannig hefir þetta heilaga ár á ýmsan hátt gefið ástæðu til að auglýsa ríki
Krists. Því virðist Oss, að Vér framkvæmum verk mjög áríðarmikið í Voru posful-
lega embætti, er Vér látum að bænum svo margra kardínála, biskupa og trúaðra
manna, sem einstaklega eða opinberlega hafa fram komið til Vor, — og endum
nú hið heilaga ár með því, að bæta inn í siðabók kristninnar sévstökum hátiðis-
degi til dýrhunar konungsdæmis Drottins vors Jesú Krists.
Málefni það, sem fyrir liggur, gleður Oss svo mjög, að Vér finnum Oss til
knúða að ræða það um hríð við yður, tignu bræður. En því næst verður það
yðar hlutverk, að bera fram fyrir skyn og skilning þjóðalýðsins gjörvalt það, sem
Vér mælum um dýrkun þá, er oss ber að tjá konungsdæmi Drotlins Jesú Krists.
Skal það að sjálfsögðu gert á þann háft og í þeim tilgangi, að árshátíð sú, sem
vér stofnum, muni hafa í för með sér mikla blessun og margir dýrlegir ávextir
upp af henni spretta.
Merki Urossins.
— 8