Dvöl - 21.01.1934, Side 12

10
1) V
Ö I,
21. jan,- 1934
Baráttan hlýtur þó loks að
enda, þegar húið er að leggja allt
í rústir?
Já, sagði liann, og var sig-
urhrós í röddinui, ]iá föruni við
að hyggja upp aftur.
Jæja, sagði ég, það ,gekk þá
svona, frá Vladivostock til
Moskva: frá einu Gyðingahverf-
inu til annars, rétt eins og frá
Varsjá lil New-York.
Ilann gleynidi sér nú og sagði
sannleikann.
• Sá er munurinn, að hér er
ég ofan á. Það er ég, sem set
menn í diblissur; ég tjarga og
fiðra; ég sendi menn út á skot-
æfingar; ég dæmi til dauða, ég
sýni mislcunn.
— Segið mér eitt, mynduð þér
lilífa ameríska liðsforingjanum,
ef svo bæri nú undir, spurði ég.
Nei, sagði hann.
Mér gaf sýn inn i sál hans,
svarta af hatri og hræðslu, eins-
konar gyðingahverfi; liugarburð-
ur, þjáningar rangsleitni og sig-
urhrós hlvkkjaðist þar i gegn, líkt
og þröngu krókóttu göturnar í
fæðingarhverfi lians. Og ég held,
að ég hafi nú skilið liann: Komið
lil mín allir, sem erfiðið ogþunga
eruð ldaðnir, og ég mun liefná
yðar.
•Tá, sagði ég, eins og þér seg-
ið, hér er sá munurinn á. Hér er-
uð þér fyrirmaður.
Kórsöngurinn var nú lcominn
að Niinc Dimittis: „Herra, láttu
nú þjón þinn í friði fara“. Brott-
farartíminn var kominn. Ég
kvaddi krvpplinginn og skildi
við liann. Hann sat einn eftir og
Idustaði á viðtækið silt.
[Reoiew of Reviews, sept. 1933]
V i t n i ð: Ég hugsa að--
Dómarinn: Ég er alls ekki að
spyi'ja um hvað þér hugsið.
V i t n i ð: Þá er bezt fyrir yður
að kalla fram vitni, sem talar
án þess að hugsa.
A. : Höfum við ekki sézt ein-
livern tíma áður?
B. : Sennilega, eg var fanga-
vörður í 25 ár.
„Varst þú í örkinni hans Nóa,
afi, þegar flóðið kom?„
„O-nei, ekki var það nú, barn-
ið mitt.“
„Því drulcknaðirðu þá ekki?“
Slátrarinn: „Mig langar til
að spyrja -yður um það, herra
málaflutningsmaður, hverjum
sé skylt að borga, ef hundur
stelur kjötlæri?“
Má-laflutningsm.: „Ef þér
getið sannað stuldinn, ber eig-
anda hundsins að borga“.
S 1 á 11' a r i n n: „Ágætt. Hér eru
vitnin og hér er reikningur-
inn: 5 kg. á 2/50 = kr. 12.50.
Gerið svo vel að borga. Það var
hundurinn yðar, sem stal“. —