Dvöl - 09.12.1934, Blaðsíða 4

4
D V
Ö L
9. dcs. 1934
— Sjáum til, sagði kaupmaður-
inn, blístraði glaðlega og hélt
leiðar sinnar.
Daginn eftir voru Sæfinni af-
hentar tvær nýjar skínandi vatns-
fötur í búðinni með tilheyrandi
grind, krókum og kaðli, gegn því
skilyrði, að hann sækti vatn fyrir
verzlunina og hús kauptnannsins
í eitt ár, og bæri móinn inn úr
eldiviðarhúsinu jafnóðum og þörf
gerðist.
Þannig atvikaðist þnð, að Sæ-
finnur varð vatnsberi. Nú var að-
alatriðið fyrir hann að fá að sækja
vatn fyrir svo mörg hús, að hann
gæti lifað af því og lagt dálítið
fyrir til elliáranna. Og Sæfinnur
fékk brátt svo mörg hús, sem hann
gat komizt yfir. Þessi hægláti mað-
ur, sem talaði svo rólega og vel
yfirvegað, og sagði aldrei nokkurt
ónauðsynlegt orð, varð alls staðar
vel séður, hvar setn hann kom.
Auk þeirrar ákveðnu þóknunar,
sem hann fékk fyrir að bera að
vatn og mó, gáfu margir honum
kaffi, aðrir eina og eina máltíð,
og kæmi það fyrir, að hann fengi
ekki neitt — ja, þá var liann
bara matarlaus þann daginn, og
á þann hátt gat hann lagt fyrir
hvern eyri, sem hann innvann
sér. Sæfinnur var nefnilega þann-
ig gerður, hann hafði þá innri
þörf að leggja fyrir. Honum var
ómögulegt að eyða peningum.
Peningar voru til þess að geyma
þá, að eyða þeim fannst honum
óhófleg eyðslusemi.
í klæðaburði var hann ámóta
sparsamur. Allt, sem hann þarfn-
aðist, tfndi hann úr ösku- og
ruslahaugum bæjarins. Innanund-
ir bláa frakkanum, sem hann fór
aldrei úr, var hann í einum btix-
um og mörgum vestum, sem fjölg-
aði og fækkaði eftir árstíðum og
veðurfari. Skófatnaðinn fékk hann
á sama hátt. En'da þótt hann
væri kallaður „Sæfinnur með sex-
tán skóu, vegna hins einkenni-
lega fótabragðs, þá gátu það tæp-
lega heitið skór, sern hann notaði.
Það voru eintómar sundurrifnar
druslur. En þegar sextán af þess-
um skóritjum komu á hvorn fót,
og svo garnall brauöbakki úr tré
undir, til þess að halda þessu
öllu saman og gera honum léttnra
um gang, þá var óhætt sð full-
yrða, að enginn í bænum tók hon-
um fram ! þeim sökum. Þess vegna
festist nafnið við hann, svo að
hann var aldrei kallaður annað
en „Sæfinnur með sextán skó“.
Götudrengirnir höfðu líka sett
saman þemia vísuhelming um
hann:
„Sæfinnur mcð sextán skó
sækir vatn og ber inn mó.u
Þeir gengu í hópum á eftir hon-
um um göturnar og sungu vísu-
partinn, en þó eiginlega í mesta
bróðerni og aðeins þegar þeir
höfðu ekki annað að taka sér
fyrir hendur. Sæfinnuv lét ekki
egna sig upp, hvorki af urigurrt
eða gömlum, þess vegna höfðu.