Dvöl - 09.12.1934, Blaðsíða 9

9. des. 1934 D V
Æfiminning
ílann fœddist sem aðrir
á okkar landi,
fyrst agnarlitill, svo varð hann stór,
og stalst þá iil
eins og stráka er randi,
til stelpna að lita, og fá sér bjór. —
Snemma var Láki
mjög laginn til starfa,
leitaði að ánum, rakaði og sló.
Ilugsaði fjölmargt til lieimilisþarfa,
hirti kgr eða tók upp mó.
Og margt álti Láki láninu að þaJcka,
er léði’ lionum fé og snoturt hús
og gaf Jionum seinna
konu og JcrakJca,
við klerkinn í sókninni
varð Jiann
grindina á öxlunum. Nú var hann
skyndilega hoi flnn og öllum gleymd-
ur. Þegar hann skrciddist í fötin,
sem ekki var nema endrum og
eins, þá sat hann bara heima á
rúminu sínu og starði út i bláinn.
Skeggið hans var svart eins og
áður, en brosið í því var horfið.
Við og við andvarpaði hann og
tautaði fyrir munni sér:
— Það var nú í þann tíð.
Ef einhver yrti á liann og
spurði: — Ilvenær var það, Sæ-
finnur minn? — þá svaraði hann
í hátíðlegum rómi:
— Þegar ég var ríkur og bjó
í Glasgow. H. J.
ö L 0
En strax meðan Láki
var ennþá ungur,
og einkum þó,
er hann kom til manns,
voru ýmsar gáleysi gjarnar tungur,
er gerðu sér dœlt við mannorð Jians.
Þœr kváðu Jiann
gjaman grœða viJja
og geta þar jafnvel notað preit.
Og vist œtti Jiann
afar vont með að skilja
eða virða náungans eignarélt.
Þœr kváðust ei um það vera í vafa
og vita á ýmsum Jians göllum skil,
og sumar þóttust það sannað hafa,
að af sál Jiefði Láki ei snefil til.
En það lét Láki sig litlu skífta. ,
Ilcinh labbaði veg sinn alveg beint —
og lifi Jians fyJgdi lán og gifta.
Við lastið varð honum ekkert meint
Svo cltist Jiann Ldki,
eins og gengur
og af Jionum stöðugt meira dró,
og þegar Jiann gat ekki lifað lengur,
þá lagðist hann fyrir bara — og dó.
Og nú er Láka ekki lengur getið,
þvi lifinu er alveg sama um Jiann.
Mennirnir hafa hans mannorð étið,
en maðkarnir sjá um likamann.
Stefdn ,/ónsson.