Dvöl - 09.12.1934, Blaðsíða 6

6
9. des. 1934
E> V
hans lifðu óljósar endurminningar
um hetjur í fjarlægum frægðar-
ljóma, sem sigldu yfir höfin, og
riddara, sem ferðuðust um löndin.
Á einum stað í hrúgunni hans
lá rauð tuska, sem haun hafði hirt
við einhverjar húsdyrnar. Marga
ferðina hafði hann siglt yfir græn
og blá höf með þessu glitrandi
silkisegli í sólskini og þjótandi byr.
Hann sá gul og græn lönd í sól-
skini, eða [þá grá og skuggaleg í
gegnum flöskubrotin sín. Sólar-
löndin voru ánægjulegri, en þó
þreytandi til lengdar. Þá skipti
hann um, tók dekkra gler til að
horfa í gegnum og gat hann þá
jafnvel horfst í augu við dreka og
jötna.
Sæfinnur átti líka spegilsbrot.
Þau voru eins og djúp vötn, sem
hann kafaði niður til botns og sá
þá hverja undrasýnina eftir aðra.
Sæfinnur var giftur og átti börn
— í speglinum. Þar inni sá hann
konuna sína ganga um, þögla og
virðulega, alveg eins og hann var
sjálfur, þar sá hann börnin þeirra
vaxa upp.
Það þurfti ekki svo litla hug-
vitsemi og umhyggju til þess að
geta séð fjölskyldunni fyrir öllum
nauðsynjum, sem hún þarfnaðist.
Og það var ekki aðeins i hug-
myndaheimi sínum, sem Sæflnnur
sá fjölskyldunni farborða. Allt, sem
honum fannst hin ímyr.daða kona
hans þyrfti að nota, var hann
sjálfur raunverulega að vinna fyr-
ö L
ir á daginn, með því að bera inn
vatn og mó.
Stórviðburður í lífi Sæflnna, mátti
það heita, þegar hann fann haus-
kúpu af hundi í fjðrunni einn góð-
an veðurdag. Ilann hafði farið þang-
að niður eftir til þess að leita að
skeljum og fjörusteinum. Skeljarn-
ar og steinarnir glitruðu í öllum
regnbogans litum, — var ekki
hugsanlegt að þau hefðu að geyma
gull, silfur eða önnur verðmæt
efni? Sæfinnur trúði því — oð
minnsta kosti fannst honum sjálf-
sagt að safna þeim.
En svo fann hann hauskúpuna
af hundinum alveg óvænt, og hún
var svo vingjarnleg og aðlaðandi
og brosti til hans með öllum tann-
garðinum. Ilún minnti Sæfinn á
hund, sem^hann hafði einu sinni
þekkt og hét Vígi, ja, liún meira
en minnti hann á hundinn —
nann þekkti hann hér aftur. Sæ-
finnur var áreiðanlega maður til
þess að þekkja Víga sinn aftur,
hvort sem hann hitti hann lifandi
eða dauðan. Sæfinnur stakk haus-
kúpunni í vasa sinn og fór með
hana heim. Um kvöldið lá hann
á hrúgunni sinni ánægðari en hann
bafði nokkuðn tíma verið og tal-
aði við hinn nýja vin sinn, strauk
honum aftur yflr ennið eins og
hann hafði gert meðan hann var
lifandi, og kyssti hann á trýnið.
Sæfinnur fann það nú, hve oft
hann hafði verið einmana áður,