Dvöl - 16.12.1934, Blaðsíða 5

D V
Ö L
5
16. íles. 1034
nema þetta viðbjóðslega auga, og
ósjálfrátt hafði ég beint geislan-
um á það.
Það sem ég hefi nú sagt yður
er ekki vitfirrmg, heldur orsak-
ast það beint af alltof skörpum
og viðkvæmum skilningarvitum,
eins og þér skuluð nú fá að
heyra. Mér barst til eyrna
dimmt, hálfkæft og reglubundið
hljóð. Það var eins og þegar
klukka er vafin inn í baðmull. Ég
heyrði að þetta var hjartsláttur
gamla mannsins, og hann hvatti
mig áfram eins og trumbuslögin
hermanninn.
Samt stillti ég mig. Ég hélt
niðri í mér andanum og gætti
þess að halda ljósgeislanum á
auganu. Hjartslátturinn varð
hærri og hærri, hraðari og hrað-
ari. Ótti gamla mannsins hlýtur
að hafa verið óskaplegur. Á
hverri mínútu jókst hjartslátt-
urinn.
Takið þér nú eftir. Ég hefi sagt
yður, að ég sé taugaveiklaður,
og ég er það. Þessi hjartsláttur,
sem rauf þögnina í húsinu, fyllti
mig skelfingu, sem ekki er hægt
uð lýsa. Ég þvingaði mig til að
halda kyrru fyrir nokkrar mín-
ntur, en þá datt mér annað í
hug. Setjum svo að einhver ná-
eranninn heyrði hjartsláttinn.
Það var nóg. Nú var stundin
komin.
Með ægilegu öskri ruddist ég
í herbergið, með logandi
skriðljósið í hendinni. — Gamli
maðurinn rak upp vein, aðeins
eitt vein. í sömu andránni reif
ég hann fram úr rúminu, kastaði
honum á gólfið og dyngdi ofan
á hann sængurfötunum. Ég brosti
af því hvað mér gekk vel. í
nokkrar mínútur hélt hjartað á-
fram að slá, en það var mér sama
um. Það gat ekki heyrst út. Loks-
ins hætti það þó. Gamli maður-
inn var steindauður. Ég lagði
hendina yfir hjarta hans en það
sló ekki lengur. Nú kvaldi auga
hans mig ekki framar.
Ef þér haldið enn, að ég sé
vitskertur, þá munuð þér komast
af þeirri skoðun, þegar ég segi
yður hve kænlega ég faldi líkið.
Það var farið að líða á nóttina,
svo að ég varð að hafa hraðann á.
Ég skar höfuðið af líkinu og síð-
an bæði hendur og fætur.
Síðan braut ég upp borð í
gólfinu og tróð líkinu niður um
glufuna. Að því loknu lagði ég
borðin svo vel yfir aftur að ekk-
ert mannlegt auga, ekki einu
sinni hans auga, hefði séð nokk-
urt missmíði á. Á gólfinu var
enginn blóðblettur eða neitt sem
þurfti að þvo af. Ég hafði farið
varlega.
Klukkan 4 hafði ég lokið þess-
um störfum og þá var enn dimmt
af nóttu. Einmitt í því að klukk-
an sló, var drepið á dyr. Glaður
í anda gekk ég til dyra og opn-
aði — ég þurfti ekkert að óttast.