Dvöl - 16.12.1934, Blaðsíða 6

D V
Ö t
16.-. de$. tl03-i
fi
. KomumennirnÍT- voru 3 lög-
regluþjónar. Einn nágranninn
hafði heyrt óp um nóttina og
það hafði vakið grun hans um,
að eitthvert ódæði hefði verið
ftamið, svo að lögreglan hafði
verið kvödd á vettvang til að
ránnsaka húsið.
Ég brosti — var alveg ótta-
iaus. Bauð lögregluþjónana vel-
komna og sagði, að það hefði
líklega verið ég, sem hefði æpt
í Svefni. Ég bætti því við, að
gamli maðurinn hefði farið út í
sveit, og síðan gekk ég með
mönnunum um allt húsið. Ég bað
þá blessaða að gæta nú vel að
öllu. Að lokum fór ég með þá inn
í herbergi gamla mannsins, og
sýndi þeim eigur hans, sem voru
allar í röð og reglu. Svo full-
komlega öruggur var ég, að ég
sótti stóla og bað þá að hvíla
sig eftir erfiðið. Sjálfur var ég
svo fífldjarfur, að ég setti stól
minn þannig, að ég sat beint
uppi yfir líkinu af fórnarlambi
mínu.
Lögregluþjónarnir voru á-
nægðir. Framkoma mín hafði
svift þá öllum grun. Mér leið
ágætlega. Við sátum þarna og
skröfuðum saman í bróðerni um
alla heima og geima. En eftir
ofurlitla stund fann ég, að ég
fölnaði, og ég óskaði í huga
mínum, að þeir færu. Mér var illt
í höfði og það hljómaði og söng
fyrir eyrunum á mér. Lögreglu-
þjónarnir sátu sem fastast. Þessi
hljómur óx stöðugt og varð
greinilegri. Ég talaði af kappi,
til að losna við þessa tilfinningu,
en ég heyrði hann alltaf betur
og betur, og gat loks skýrgreint
hann.
Ég hefi eflaust náfölnað, —
og ég fór að tala hraðar og
brýndi raustina. Hljóðið hækk-
aði í sífellu, hvað átti ég að
gera? Það var dimmt, hálfkæft
og reglubundið hljóð, eins og
heyrist í klukku, sem vafin er í
baðmull. Ég tók andköf. Lög-
regluþjónarnir höfðu víst ekkert
heyrt ennþá. Ég talaði og hvessti
röddina, en ekkert dugði. Hljóð-
ið varð yfirsterkara. Ég þaut á
fætur og hélt áfram að tala með
hárri röddu og ofsalegu látæði,
en hljóðið óx í sífellu. Hvers
vegna fóru þeir ekki. Ég stikaði
fram og aftur um gólfið, eins og
ég væri bálreiður af einhverju,
sem lögregluþjóparnir hefðu
sagt, en alltaf óx hljóðið. Drott-
inn minn almáttugpr hvað átti ég
að gera? Ég froðufelldi, skamm-
aðist og formælti. Ég tók stól-
inn, sem ég hafði setið á og
svifti honum til og gerði eins
mikinn hávaða og ég gat. Þetta
djöfullega hljóð yfirgnæfði og
varð hærra — hærra — hærra.
Lögregluþjónarnir héldu á-
fram að skrafa og gera að gamni
sínu. Gat það verið, að þe:r hefðu
ekkert heyrt. Drottinn minn!