Dvöl - 17.02.1935, Blaðsíða 4
i
D V
Ö L
17. t'ebr. 1935
að látasi trúa öllu Bem hann sagði,
hversu frálejtt sem það var. Eg
veit ekki hvort það stafaði heldur
af hugleysi eða misskilinni nær-
gætni, eða þá að það var sögu-
stíllinn og persónan, sem hafði
þetta vald á áheyrendunum. En
svona var það.
Sögurnar gerðu Hallgrím vold-
ugan og stóran. Minnsta kosti í
eigin augum. Þögull var hann og
áhrifalaus væskill, bjúgur í herð-
um og með höku við barm. En
þegar hann hóf sögurnar var eins
og hann stækkaði og margfaldað-
ist. Hann rétti þá úr sér og brjóst-
kassinn þandist út, en andlitið varð
breitt og stórt af voldugu brosi.
— — Eg fór einu sinní í göng-
ur með Hallgrími, og eg miniiist
lengi þess atviks, sem þá kom
fyrir.
Hallgrímur var elsti maðurinn í
hópnum, því við hinir vorum allir
unglingar, að Jóni undanskildum,
sem var utansveitarmaður, en hafðí
verið í kaupavinnu þar í sveitinni
seinni hluta sumarsins.
Við vildum ekki byrja á því að
þreyta hestana og fórum. því ró-
lega. Veðrið var gott og tíminn
nægur.
Við, sem þekktum Hallgrím,
vi8sum náttúrlega hvers var von,
enda lét hann ekki á sér standa.
Hann lyftist dálítið í söðlinnm og
horfði yfir hópinn, eins og til þess
að sjá hvort allir væru í viðun-
andi nálægð.
„Þegar eg kem hingað á þessar
slóðir, dettur mér i hug atvik, sem
gerðist fyrir þrjátíu árum“, sagðí
hann og brosti raeð fyrirmannlegu
lítillæti. Það var alveg sérstök
fullvissa og rósemd sem hvíldi á
bak við þetta bros, og um leið
var það eins og sögumaðurinn hyrfi
inn í land fortíðarinnar og frásög-
unnar og ailur svipurinn virtist
gefa til kynna að hér væri aðeins
um sannleikann að ræða, og ekk-
ert nema sannleikann.
„Eg var hér lika í sömu erind-
um og nú, en munurinn var bara "
sa, að eg var dálítið yngri, og svo
var eg náttúrlega á öðrum reið-
skjóta.
Það var gráskjóltur foli, sem ég
átti lengi. Ég keypti hann trippi
af hestaprangara vestan úr Skaga-
firði og hann hló að mér þegar ég
valdi Skjóna. Ég sagði honum að
koma eftir svona fjögur ár og
hlæja þá ef honum þætti ástæða
til. — Við sáumst samt ekki eftir
það, en það var víst að þeir voru
fáir, sem hlóu að Skjóna.
Hér þagði Hallgrímur um stund,
eins og hann vildi láta þessi síð-
ustu orð sökkva djúpt í vitund
okkar. Svo hélt hann áfram sög-
unni, Hún var löng og flókin og
lengi vel varð ekki séð að hverju
stefndi. Atburði sögunnar rakti
hann þó skýrt og skilmerkilega.
Hann þurfti að víbu oft að stansa,
en áreiðanlega ekki til að hugsa
sig um. Hann virtist gera þa&
miklu frekar til að draga einhvern
dularfullan kraft úr eftirtekt áheyr-