Dvöl - 17.02.1935, Blaðsíða 15

17. febr. 1935
D V
Ö L
15
verðgildi. Indíáninn lætur vænan
lax fyrir eitt tóbaksblað, og hann
tyggur tóbakið lengi, lengi. Tóbaks-
lögurinn er dýrmætur. Þegar hann
líður niður kok Indíánans, lifnar
hann allur innan af ánægju. En
hvíti maðurinn! Þegar munnur
hans er orðinn fullur af tóbakslög,
hvað gerir hann þá? Tóbakslögn-
um, — þessu hnossi — spýtir hann
út úr sér og ofan í snjóinn, og
þar verður hann svo ónýtur. Þykir
honum mikið varið í tóbak? Ég
veit það ekki. En ef honum þykir
það gott, þvi hrækir hann þá út
úr sér því sem bezt og dýrmætast
er í því og lætur það verða ónýtt
í snjónum. Það er undarlegt og
sýnir mikið skilningsleysi.
Hann þagnaði og fór að totta
pipuna, en fann að dautt var í
henni. Ilann rétti þá pípuna til.
%llu, sem brosti að þeirri heimsku
hvíta mannsins að hrækja út úr
8ér tóbakslögnum, en það bros
hvarf, er hún fór að kveikja í
P'punni. Ebbit var nú auðsjáanlega
í þann veginn að hníga aftur í
ellimókið og deyfðina, og það áður
en ég fengi að vita það er mér
lék mestur liugur á, og því spurði
ég hann:
— En hvað varð af sonum þín
hrn, þeim Moklau og Bidarshik?
Övernig stendur á því, að þig og
gömlu konuna þína skortir svo
ölfinnanlega kjöt nú í elli ykkar?
Hann hrökk saman, eins og hann
vuknaði skyndilega. Svo sagði
hann:
Það er rangl að stela. Þegar
hundur stelur kjöti, þá ber maður
hundinn með priki. Þetta eru lög,
þau er maðurinn hefir sett hund-
inum, og hundurinn verður að láta
af kjötstuldinum eða þola högg af
prikinu. En þegar maður stelur
frá öðrum, kjöti hans, bát eða
konu, þá er sá maður veginn. Það
eru lög, og það góð, Það er rangt
að stela, og því mæla lögin svo
fyrir, að hver sem það gerir skuli
deyja. Hver sem brýtur lögin verð-
ur að þola hegningu fyrir brot
sitt. En það er sárt að deyja.
— En úr því þið drepið menn
þá er stela, því farið þið þá ekki
eins að við hundinn? sagði ég.
J; Ebbit gamli glápti á mig orð-
laus af undrun, en Zilla hló háðs-
lega að þessari heimskulegu spurn-
ingu.
— Það er nú háttur hvíta manns-
ins, sagði Ebbit loks rólega.
— Það er heimska hvíta manns-
ins, sagði Zilla áköf.
— Vill ekki Ebbit gamli segja
mér hvernig þessu er varið, svo
ég verði sannfróður um þessa
hluti? sagði ég vingjarnlega.
— Hundurinn fær að lifa, af því
hann dregur sleðann fyrir mann,
Enginn maður ekur annars sleða,
og því er maðurinn veginn.
— Já, eimitt, svaraði ég.
— Já, svona, eru nú lögin, hélt
Ebbit áfram. En hlusta þú nú, ó,
þú hvíti maður á orð mín, því nú
mun eg segja þér frá heimskulegu
athæíi. Indíáni einn, hann hét Mo-