Dvöl - 17.02.1935, Blaðsíða 6
6
D V
Ö L
17. febr. 1035
og eg get ekki gert mér grein fyrir
því hvað það tók langan tíina, en
það var líkast því að einhverjar
tengur væru að reyna að klípa í
fötin — og loks fengu þær hald
á miðju baki. Það brakaði í frosn-
um flíkunum, og svo hófst eg' á
loft, — ekki hátt, en eg hófst á
loft og svo barst eg áfram“.
Við horfðum nú allir hugfangn-
ir á Hallgrím, og þaðjjVar rheira
að segja undrun í svipnum á Jóni.
Hallgrírnur'þagði urn stund.
„Það var víst skritin sjón“, sagði
hann ákaflega hægt og endurtók
svo orðin.
„Það var víst skrítin sjón, sem
fólkið á Heiðartúni sá, þegar Skjóni
kom sunnan brekkurnar með eig-
andann meðvitundarlausan í kjaft-
inum“.
JónHaut skyndilega áfram.
„í hvað?“ sagði hann og lagði
áherslu á síðasta orðið.
„1 kjaftinum11, sagði Hallgrímur
og brosti ljúfmannlega.
Jón rétti sig í söðlinum. Hann
spítti stórlega og svipurínn varð
fullur af þrjósku.
„Þetta er nú bara Iýgi“, sagði
hann svo, og það var mikill og
ákveðinn þróttur í lrverju orði.
Okkur varð víst öllum hverft
við, en Hallgrími þó mest. Það
komu rauðir dílar í andlit hans,
og í fyrstu var ekki gott að sjá
hvort hann var heldur ákaflega
reiður, eða ákaflega særður. Hann
hreyfði varirnar eins og hann ætl-
aði að segja eitthvað, en það kom
ekkert hljóð. Það var eins og ein-
hver erfið skynjun væri að brjót-
ast um í höfði hans, einhver tor-
veld gáta, sem hann væri að reyna
að ráða, — og loksins tækist. A
andlitið kom svipur undrunar og
hræðslu og það var líkast því að
hann sæi eitthvað, sem hann hefði
aldrei séð fyr en á þessari sturrdu.
Svo hrundi hann saman. Axl-
irnar sigu fram og niður og hak-
an féll niður á bringu. Það var
eins og hann yrði allt í einu svo
lítill og visinn.
/ Þá datt mér svona snöggvast í
hug, hvort hann hefði nú ekki allt
í einu séð þennan aragrúa af lyga-
sögum, sem hann hafði stráð yfir
farnar leiðir, — þessa furðulegu
hugaróra, sem eiginlega höfðu ver-
ið uppistaðan í öllu hans lífi. —
Og svo var þetta bara lýgi. —
Eg held að Hallgrímur hafi al-
drei náð sér eftir þetta. Hann var
gjörbreyttur maður. Eldurinn hafði
kulnað út í sál hans. Þrótturinn
og öryggið sem lygasögurnar virt-
ust tendra í brjósti hans var nú
þorrið. —
Nú á Hallgrímur aðeins sína
sögu. Sögu, sem flestum sem þektu
hann virðist deginum Ijósari, og
enginn þeirra efast um sannleiks-
gildi hennar. Hún er um skrítinn
karl, sem hafði þann kynlega sið
að vera öllum stundum að segja
lygasögur, sem enginn trúði.
En nú er Iíallgrimur og lyga-
sögurnar gleymdar og þá er sagan
búin. —