Dvöl - 17.02.1935, Blaðsíða 14

u
D V
Ö L
17. feor. 1935
í ellinm, og að við verðum að híma
hér í kuldanum tóbakslaus !
— Nei, svaraði Ebbit alvarlega
og með áherzlu. Ranglæti heflr
verið framið gagnvart okkur —
það er víst og satt, — en það hef-
ir hviti maðurinn ekki gjört vilj-
andi.
— Hvar er Moklau? spurði hún,
Hvar er Moklau djarfi, sonur
þinn, og allur fiskurinn sem hann
var svo laginn að veiða, að við
liðum aldrei hungur?
öldungurinn hristi höfuðið þegj-
andi.
— Og hvar er Bidarshik sterki,
sonur þinn, veiðimaðurinn mikli,
hann sem ætíð færði þér nýrmörv-
ana og mjúkar, gómsætar tungur,
bæði úr elg og hreindýrum. Nú
lítum við þetta aldrei, nei aldrei.
Maginn er tómur, alltaf tómur,
og maðurinn sem nú gaf þér að
eta, hann er einn af hinum illa,
lygna, hvíta kynflokki.
— Nei, tók Ebbit fram í, hvíti
kynþátturinn er ekki lygagjarn.
Hvíti maðrrinn talar satt. Ætíð
segir hvíti maðurinn sannleikann.
Hann þagnaði snöggvast, eins og
til að leita að orðum er gætu
mildað hinn harða dóm, er var í
aðsigi hjá honum. En hvíti mað-
urinn segir sannleikann á ýmsan
hátt, í dag svona, á morgun öðru-
vísi, og það er ekki á okkar færi
að skilja hann eða háttu hans.
— En það — að segja öðruvísi
satt í dag en á morgun — er að
ljúga, sagði Zilla ákveðin.
' — Það er okkur ofvaxið að skilja
háttu hvíta mannsins, svaraði Ebbit
þrákelknislega.
Það var svo að sjá sem steikin,
teið og tóbakið hefðu vakið öld-
unginn til nýs lífs og hann náði
nú fastari t.ökum á hugsununum,
sem dottuðu bak við hálfstirðnuð
augun. Hann rétti dálítið úr sér,
röddin, sem áður var væluleg og
önug, varð nú sterk og hljómmikil.
Hann snéri sér að mér djarflega,
og talaði nú til mín sem væri ég
jafningi hans.
— Hvíti maðurinn hefir eigi
aftur augun, sagði hann nú. Hvíti
maðurinn sér alla hluti, býr yfir
miklu og er mjög hygginn. En
hvíti maðurinn er ekki sá sami í
dag og í gær, og það er okkur ó-
skiljanlegt. Sama verkið vinnur
hann öðruvísi á morgun en í dag,
og við getum aldrei vitað fyrir-
irfram, hvernig hann muni haga
sér. Indíáninn fer ávalt eins að.
Og ætíð kemur elgurinn niður úr
fjöllunum, þegar haustar, og laxinn
í árnar, þegar ísa leysir á vorin.
Allir hlutir fara ávalt eins að, og
Indíáninn þekkir það og skilur.
Það er bara hvíti maðurinn, sem
hegðar sér mismunandi þótt kring-
umstæður séu hinar sömu og það
er einmitt þetta, sem Indíáninn
þekkir ekki né skilur-
Tóbak er gott, mjög gott. Það
er fæða fyrir svangan mann, það
gjörir sterkan mann enn sterkari,
og lætur reiðan mann gleyma
reiði sinni. Það hefir og mikið