Dvöl - 17.02.1935, Blaðsíða 12

1Z
D V Ö L
17. íebr. 1935
Óskiljanlegt
Eftir Jack London
— Má ég ekki elda kvöldmatinn
minn hér hjá ykkur og fæ ég ekki
líka að sofa hér inni í nótt, sagði
ég er ég gekk inn í kofann hans
Ebbits gamla, en hann leit á mig
votum, sljóum, augum, en kveðja
Zillu gömlu var gremjulegt tillit
og fyrirlitiegt urr. — Zilla var
kona Ebbits, og önuglyndari eða
illkvitnari Indiánakerlingu en hana
var eigi að finna í öllum Yukon
— dalnum. Eg hefði heldur ekki
náttað mig hjá þeim, ef hundarn-
ir mínir hefðu komist lengra, eða
einhverjir aðrir Indíánar verið
heima í þorpinu. En þetta var eini
byggði kofinn, og því átti ég eigi
annars úrkosta en leita mér skjóls
í honum.
Ebbit gamli reyndi nú hvað eftir
annað að hrista af sér deyfðina, og
meðan ég matreiddi kvöldinatinn
spurði hann mig oft mjög vingjarn-
lega hvernig heilsa mín væri, hvað
marga hunda ég liefði, hvað langt
ég hefði farið um daginn o. s. frv.
En Zilla virtist alltaf verða reiðari
og reiðari og nauðið í henni að
sama skapi fyrirlitlegra eftir þvi,
sem tíminn leið.
Ég gat nú sannarlega ekki láð
þeim þetta því í raun °S veru var
hagur þeirra alt annað en ánægju-
legur. Þau sátu þarna við eldinn
á fótum sér, bæði komin á grafar-
bakkann, þjáð af ellilasleik, gigt
og langvarandi skorti. Þar við bætt-
ust svo reglulegar Tantalús kvalir,
er þau liðu, er steikarlyktin frá
pönnunni minni þar sem ég
matreiddi mikið af elgskjöti —
barst að vitum þeirra, því auðvitað
voru þau bæði banhungruð. Þau
réru fram og aftur hægt og von-
leysislega, og við 5. hverja mín-
útu stundi gamli maðurinn hægt
og þungt, og svo dauðans þreytu-
lega að engu tali tók. Þungi lifs-
ins lá á honum með heljarfargi,
en þó þjáði óttinn við dauðann
hann langtum meir. Þar sem hann
var, blasti við mér í öllum sínum
ömurleik, harmleikur ellinnar,
þeirrar elli, sem enga ánægju hefir
af lífinu, en hefir þó eigi getað
sætt sig við dauðann.
Þegar kjötið fór að brúnast á
pönnunni, tók eg eftir því að nasa-
holurnar á Ebbit fóru að skjálfa,
eins og á veiðihuudi, sem finnur
lykt af dýri, Hann hætti um stund
að róa fram og aftur, gleymdi að
stynja, og eftirvæntingarglampi
kom í augu hans. En Zilla réri
þvi hraðara, og nú í fyrsta sinni
braust gremja hennar fram í smá-
um reiðigólum. Mér fannst ósjálf-
rátt að þau hegðuðu sór líkt og
hungraðir úlfar, og eg hefði alla
ekki orðið hissa, þótt eg hefði