Dvöl - 17.02.1935, Blaðsíða 13

17- febr. 1935
D V
Ö L
13
orðið þess var, að Zilla hefði skott.
eða úlfsfætur. Ebbit umlaði lágt,
hætti allt af annað-slagið að róa,
til þess að beygja sig áfram í átt-
ina til pönnunnar og nálgast sem
Diest með skjálfandi nefið, þá dýrð-
legu krás, sem þar var í smíðum.
Eg gaf hverju þeirra kúfaðan
disk af steik og þau rifu hana í
eig græðgislega og með töluverð-
um hávaða, því slitnar tennurnar
glömruðu saman, þau smjöttuðu
og umluðu, og auk þess heyrðist
til þeirra annað slagið undarlegt
soghljóð, sem ekki er gott að lýsa.
En þegar eg gaf þeim svo líka
sinn bollann hverju þeirra af sjóð-
heitu tei, þá datt á dúnalogn, og
ánægjusvipur kom á andlitin, jafn-
vel djúpar, skorpnar hrukkurnar
kring um munninn á Zillu minnk-
uðu að mun, og hún stundi nú
ánægjulega. Hvorugt þeirra réri
dú lengur, og svo virtist, sem ró
°g friður drottnaði í sálum þeirra.
há komu og tár í augu Ebbits
gamla, ljóst merki þess að hann
fann sárt til eymdar sinnar. Svo
féru þau að leita að tóbakspípum
sinum, en það sýndi greinilega að
þau höfðu lengi verið tóbakslaus;
°g svo var löngun gamla manns-
'ds í það mikil, að hann missti
aUa stjórn á sjálfum sér, gat ekki
hveikt í pípunni sinni og loks varð
eg að gera það fyrir hann.
— Því eruð þið ein hér í þorp-
'DuV spurði eg. — Hafa veikindi
Seysað hér og drepið þorpsbúa eða
hvað er orðið af þeim?
Ebbit gamli hristí höfuðið og
sagði: — Nei, hérhafaengar stór-
sóttir komið. En allir þorpsbúar
eru farnir á dýraveiðar. Við ein
erum of gömul, fætur vorir eru
veikir, og við því eigi fær um að
standa í jafn erfiðu etarfi og veið-
ar og aksturBferðir eru. Því sitj-
um við hér ein og teljum tímana
þangað tii unga fólkið kemur aft-
ur með kjöt — nóg kjöt.
— Og ef unga fólkið kemur
aftur með kjöt, hvað þá? spurði
Zilla hvatvísiega.
— Það getur vel komið með
firn af kjöti, sagði Ebbit og það
var vonarhljómur í röddinni.
— Þó svo væri — með firn af
kjötí', hélt hún áfram, hvaða þýð-
ingu hefði það fyrir mig eða þig?
Jú, við fáum ef til vill — nú tann-
laus af elli — fáein bein til að
naga. — En nýrnamörvarnir, nýr-
un og tungurnar — það lendir hjá
öðrum en mér eða þér.
Ebbit hneigði höfði og táraðist
þegjandi.
— Enginn veiðir handa okkur!
hrópaði hún allt í einu öskuvond
og sneri sér að mér.
Augljós ákæra var á svip henn-
ar öllum og tilburðum, en eg hristi
höfuðið, eins og til að neita um
alla hlutdeild í glæp þeim, er eg
nú var sakaður um.
— Vita skalt þú, hvíti maður,
hélt hún áfram, að kynþáttur
þinn — já allir hvítir menn —
eiga sök á að okkur skortir kjöt