Dvöl - 17.02.1935, Blaðsíða 5

17- /ebr. 1035
D V 5 L
8
®Qdanna, og svo brosti hann þessu
yörgripsmikla brosi, sem stundum
toyndast við það að menn finna
sjálfa sig bergmála í þögn ann-
arra.
Þesaar þagnir reyndu stundum
•ðluvert á þolinmæðina, og í þessu
tilfelli var það einkanlega Jón
iörunautur okkar, sem með svip-
firagði og fleiru sýndi minnst lang-
iundargeð. Við og við horfði hann
a Hallgrím með augum hins reynda
^anns í svaðilförum lífsins. Ekki
iaust við, að það væru hálfgerð
iyrirlitningaraugu.
En Hallgrímur sá það ekki.
Hann hélt áfram sögunni. Göng-
UrDar höfðu reynst í meira lagi
erfiðar. Stórhrið með frosti og fann-
komu skellur á þá. Hallgrímur
verður viðskila félögum sínum og
lokum er svo komið fyrir hon-
Um að um líf og dauða er að
r8eða.
nSvo var hríðin dimmu, sagði
i'unn, „að eg sá lítil skil dags og
U®etur, en áfram varð eg að halda
°g áfram hélt eg. Eg var þó að-
Ham kominn af þreytu og hreyf-
'Ugarnar voru næstum orðnar
óajálfráðar, eins og svo oft vill
verða með þreytta menn“.
■ióu leit nú snögglega á Iiall-
Srím.
nÞví fórstu ekki á bak, maður?1'
SaKði hann önuglega.
nVegna þess“, sagði Hallgrímur
brosti fullur fyrirgefningar,
)1'~' að eg kaus hejidur að ganga
’uór til hita meðan eg var ólúiuu,
en síðar, þegar eg hefði kosið að
hvílast, voru fötin svo frosin og
eg bvo uppgefinn að eg komst
ekki á bak“.
Jón þagði ólundarlega. Honum
likaði skýringin auðsjáanlega ekki
sem best, en lét sér þó lynda.
„Svona staulaðist eg áfram. Eg
var hárvisB um áttirnar, en af því
eg vissi ógjörla hvað tíma leið,
gat eg ekki fyllilega gert mér
grein fyrir hvað langt væri eftir
að Heiðartúni. Eg vonaði þó að
það færi nú að styttast, og sú von
var ekki ástæðulaus, því svo mátti
heita, að styrkurinn færi þverr-
andi með hverju fótmáli. Eg vissi
það næst að eg lá á grúfu í snjón-
um“.
— Jón brosti illmannlega:
„Og þarna lá eg“, sagði Hall-
grímur. „Og þá flaug mér skyndi-
lega í hug, að svona væri gott að
líggja, og að það eiginlega borg-
aði sig ekki að vera að bisa við
að rísa á fætur aftur.
Eg var víst í þann veginn að
sofna inn í þessi dásamlegu drauma-
lönd helþreytts manns, þegar eg
hrökk upp við það, að eg fékk
bilmiugshögg í bakið. Eg fann þó
ekkert til, því frosin fötin höfðu
tekið á móti. Eg lyfti bara höfð-
inu örlítið, en lét það falla aftur
uiður í snjóinu. Eg vildi bara fá
að sofa.
Samt var eg óljóst var einhverra
undarlegra athafna, sem voru að
gerast þarua við bakið á mér. Það
var allt í hálfgerðri þoku eftir á,