Dvöl - 12.05.1935, Page 9

12. maí 1935
D V
Ö L
9
til að gefa þér,' en það hefir
sjálfsagt brotnað. Ég var annars
að hugsa um að gefa þér lysti-
snekkju. En hvað sem því líður,
hver er það, sem nú getur lifað
rólegu lífi og gifzt ríkum og
skynsömum manni, i stað þess a'ð
búa með svona bjána eins og
mér? Það er hún Annetta mín!
Þetta voru síðustu orð hans og
það hefir ef til vill verig þeirra
vegna að Annetta tveim árum
síðar var orðin þreytt á ekkjulífi
sínu og lítilfjörlegri stöðu, sem
skrifstofustúlka, og giftist hús-
bónda sínum, herra Ecland. Hatm
var alvörugefinn, rólyndur cg
iðjúsamur maður. Þau fóru í
brúðkaupsferð til Norður-Frakk-
lands og þegar þau komu heim,
sagði hann, hátíðlegur og alvöru-
gefinn:
— Kæra Annetta. Ég vil láta
þig vita, að ég hefi í hyggjú að
byggja handa okkur skrauthýsi.
Þar setjumst við að og þurfum
aldrei þaðan að flytja. Á hverju
sumri förum við til hans Edgars
frænda míns í Compiegne og eyð-
um þar sumarleyfi okkar. Á
hverjum vetri förum við til Beau-
lien og dveljum þar í þrjár vik-
ur. Á hverjum afmælisdegi þín-
um gef ég þér eina dýrmæta
perlú. 1 hvert skipti, sem hag-
ur minn leyfir, sel ég bifreiðina,
senl við eigum þá, og kaupi aðra
kraftmeiri og skrautlegri í stað-
inn. Þú munt þannig lifa lífi þínú
umkringd öllum hugsanlegumj
þægindum. Þú getur verið örugg,
þú hefir ekkert að óttast. An-
netta, kysstú mig.
Hún kyssti hann. En þegar
hann var farinn, fór um hana
hrollur, er hún sá ókomna æfi
sína eins og sléttan, breiðan veg
framundan. Hún kveið fyrir, að
þurfa alltaf að búa í samá hús-
inu. Hún kveið fyrir því, að þurfa
alltaf að taka á móti gjöfum, er
bún vissi fyrirfram hverjar voru.
Hún kveið fyrir því, að hafa nú
íramvegis nóg af Öllu því, er
hana hafði vantað meðan hún var
gift André. Henni sámaði, að
vita það ekki fyrr en nú, hvern-
ig hann hafði auðgað líf hennar
með fyrirhyggjuleysi sínu, glað-
værð og kæruleysi, eyðslusemi
sinni og æskubrekum.
Þegar herra Ecland kom heim
um kvöldið, fann hann konú sína
í hnipri í hægindastól, baðaða í
tárum.
— Góða Annetta mín, sagði
hann gremjulega. Hvað á þetta
að þýða. Ertu veik. — Nei. —
Vantar þig nokkuð? — Nei. —
Hefir nokkur gert á hluta þinn?
— Nei..1— Hefi ég brotið nokk-
uð gagnvart þér ? — Nei. —
Hver er það þá, sem er óskyn-
samur?
Hún leit á hann stóruim, hrygg-
um augum:
— Hún Annetta — hans.
En herra Ecland skyldi alls
ekki, hvað hún átti við.