Melkorka - 01.03.1960, Blaðsíða 27

geta annað því svo vel fari, álít ég að hús-
móðirin og móðirin þurfi að liafa úrvals-
lijálp á heimilinu. — Á hinn bóginn er
hægt að vinna mikil félagsstörf innan
veggja heimilisins, svo sem skipulagningu
starfsins, skriftir o. f 1., enda vakir þar helzt
fyrir mér, að húsmóðirin sé til staðar ef
með þarf, þótt hún sé ekki ávallt á kafi í
hreingerningum eða þjónustubrögðum. Er
það mikils virði, að húsmóðirin kunni að
skipuleggja störf sín, en það er ekki öllum
gefið. Annars gætir því miður mikils mis-
skilnings í þessum málum á meðal kvenn-
anna sjálfra. Oft hef ég heyrt konur lá kyn-
systrum sínum það, að þær séu alltaf að
vasast í félagsmálum, og hvernig í ósköpun-
um þær geti sinnt heimilum sínum svo að í
lagi sé? En sjálfar eru þær kannski dag
hvern fjarverandi við bridgespil, í kaffiboð-
um, eða á annan hátt fjötraðar í hringiðu
tízkunnar og öðrum samkvæmisskyldum, og
sinna heimilum sínurn sízt betur en hinar
sem liafa félagsstörf að áhugamáli, sínu.
Hvort myndi vera þýðingarmeira fyrir land
og þjóð, ef hugsað er fram í tímann?
Með tilliti til hins mikla starfs yðar, og
forustu i Hjúkrunarkvennafélagi íslands,
hvað er yður hugstœðast og hvað teljið pér
mikilsverðast af þeim verkefnum, sem þér
hafið unnið að fyrir félagið?
Það hefur frá fyrstu tíð verið ríkjandi
skoðun almennings, að starf hjúkrunarkon-
unnar sé einskonar fórnarstarf, og sé sú
kona beztum kostum búin, sem helgar sig
starfinu einvörðungu og lætur sér á sama
standa urn vinnutíma og laun. Fram eftir
öllum árum var skipulagt hjúkrunarnám
heldur ekki æðsta nauðsyn, því sú kona,
sem var framangreindunr kostum búin, var
talin vera hjúkrunarkona af Guðs náð! Fyr-
ir mér er því hugstæðust baráttan fyrir
góðu skólanámi og fyrir þeim kjarabótum,
sem hjúkrunarkonur liafa öðlazt. En þær
taka nú laun eftir opinberum launalögum
og hafa réttindi og skyldur í samræmi við
þau ákvæði, sem þeim fylgja. — Einnig tel
ég mjög mikilsvert, að íslenzkar hjúkrunar-
konur geta farið til annarra landa fyrir at-
beina erlendra og íslenzkra hjúkrunar-
kvennasamtaka, og stundað störf á úrvals-
sjúkrahúsum með launum. Væri óskandi að
fleiri stéttarsamtök í landinu gætu komizt
að slíkum samningum, sem veitir aukinn
þroska í starfi, og er í rauninni einskonar
launað framhaldsnám.
Hvaða verkefni teljið þér hrýnust í heil-
brigðismálum þjóðarinnar i nánustu fram-
tið?
Á síðari árum hefur orðið mikil breyting
til batnaðar í heilbrigðismálum þjóðarinn-
ar almennt séð. Við höfum velmenntaða
hjúkrunarkvenna- og læknastétt, og alltaf
aukast sjúkrahússplássin í landinu, þótt
hægt fari. Þrifnaður færist stöðugt í betra
Iiorf og ahnenn heilsuvernd er ekki lengur
fjarrænt hugtak. Mönnunt er nú ljóst
hversu mikið hefur áunnizt í berklavörn-
um og farsóttarvörnum. Það er staðreynd,
að hjúkrunarkonur okkar ljúka nú flestar
nárni, án þess að liafa kynnzt hjúkrun al-
gengustu farsóttasjúklinga, senr í faröldrum
tók allan vinnutíma okkar eldri hjúkrunar-
kvennanna að annast um. Þó skortir mikið
á að fullkomið sé. Hér þekkist varla andleg
heilsuvernd — eða geðvernd —, og tel ég að
brýnust nauðsyn sé, að snúa sér nú með al-
vöru að þeirri hlið mála. Það er því miður
hér eins og víða annarsstaðar í heiminum
mikið los á börnum og unglingum, og tel
ég það rangt að kenna heimilum eingöngu
um þessa vankanta, þótt oft sé þeirra sök.
Víst er um það, að þeir eldri eiga sökina,
sem nota veikleika barna og unglinga með
allskyns freistingum og lélegum fordæm-
um, oft í ábataskyni. Þá eru geðverndar-
stöðvar nauðsynlegar, þar sem læknar, sér-
menntaðir sálfræðingar og heimilisráðu-
nautar leita orsaka erfiðleikanna, sem við
er að stríða hverju sinni, og reyna að ráða
bót á. Geðverndin nær til allra aldurs-
flokka, taugaveiklaðra barna, sem síðar
verða oft að vandræðaunglingum, drykkju-
MEI.KORKA
27