Melkorka - 01.03.1960, Blaðsíða 28

sjúklinga og annarra, sem ekki geta aðlagað
sig heilbrigðum þjóðfélagsháttum. Erlendis
þykir þessi nýja stefna heilsuverndar gefa
mjög góða raun. Þrátt fyrir kostnað á mæli-
kvarða fjármagns, því árangursrík geð-
verndarstarfsemi þarfnast barnaheimila,
dvalarstaða og vinnuheimila fyrir unglinga
og fullorðna, er þó miklu kostnaðarsamara
að sjá á eftir hinni myndarlegu uppvaxandi
kynslóð út í „lífsólánið".
Þér hafið borið friðarmálin mjög fyrir
brjósti og tekið þátt i störfum Heimsfriðar-
hreyfingarinnar. Viljið þér í fáum orðum
skýra frá þátítöku yðar i þeirn störfum, og
hvaða möguleika þér teljið að friðarbarátta
meðal almennings hafi til jákvœðs árang-
urs?
Ég hef verið einn þriggja fulltrúa frá ís-
landi í Heimsfriðarráðinu undanfarin ár og
sótt nokkur þing Heimsfriðarhreyfingar-
innar. Ég hef hrifizt með af eidmóði þess
fólks, sem hefur skipað sér saman og gerzt
brautryðjendur fyrir afvopnun og varanleg-
um friði í heiminum. Þátttakendur hafa
síðan breytt út friðarkenningu þinganna í
sínum heimahögum, en þýðingarmest af
öllum aðgerðum tel ég vera, að auðvelda á
allan hátt viðkynningu þjóða á milli. Hin
lokuðu landamæri þjóða voru ekki vænleg
til friðarstarfs, en nú eru menn farnir að sjá
þýðingu viðkynningarinnar, enda hefur á
síðari árum mörgum misskilningnum verið
eytt um menningu og lifnaðarhætti þjóða,
eftir að bein viðkynning hefur færzt í auk-
ana.
Hvert er álit yðar á þeirri ákvörðun Al-
þingis (1949) að ísland liverfi frá sinu
margyfirlýsta hlutleysi, og gerist aðili að
hernaðarbandalagi (A tlantshafsbandalag-
inu)?
Þegar Alþingi íslendinga samþykkti að-
ild þjóðarinnar í Atlantshafsbandalagið,
var landið að mínum dómi dregið inn á
hættusvæði, sem getur orðið allri íslenzku
þjóðinni að fjörtjóni, ef til styrjaldarátaka
kemur í heiminum. Atburðir þeir, sem eru
að gerast í kringum okkur í átökum stór-
þjóðanna við nýlendur sínar, sýna ljóslega
að það eitt vakir fyrir hinum stóru hernað-
arþjóðum, að þær hugsa eingöngu um að
hreiðra um sig í ábataskyni og til varnar
sjálfum sér, og er mér það óskiljanlegt, að
nokkur skuli vera sá maður sem ekki skil-
ur, að ef illa fer, þá skellur þunginn fyrst á
útskagavígunum, en ísland er fyrst og
fremst útskagavígi Bandaríkjanna og verð-
ur, á meðan íslendingar þola hermannasetu
í landi sínu.
Að lokum, livers vilduð þér helzt óska ís-
lenzkum konum til lianda?
I fyrstu spurningunni gerði ég grein fyrir
aðalbreytingu á aðstöðu íslenzkra kvenna
frá fyrstu árum þess tíma sem af er þessarar
aldar. Seinasta spurningin finnst mér eiga
jafnt við um konur sem karla, því það ligg-
ur í hiutarins eðli, að hagur annars er hag-
ur beggja.
Ég er hálfgert alin upp í ungmennafé-
lagshreyfingu, sem gagntók huga unga
fólksins á uppvaxtarárum mínum. Það var
gróskumikið félagslíf í ungmennafélögun-
um á íslandi á þeim árum, borið uppi af ást
á landinu okkar og trú á þjóðina. Þrátt fyr-
ir fátækt og erfiðleika á að afla sér mennt-
unar, var bjart í hugum okkar, og skemmt-
anir allar þrungnar lífi og æskufjöri, þótt
hvorki hafi jass eða víndrykkja þekkzt þá
meðal þessa unga fólks. Væri ekki reynandi
að koma hér á þegnskylduvinnu í nokkra
mánuði fyrir allt ungt fólk? Myndi það
ekki auka ást. þess á landinu, ef það gæfi því
svo sem nokkurra mánaða vinnu í ýmis-
konar uppbyggingu. Ég vildi óska íslenzk-
um konum þess, að þær með aukinni
menntun reyndu að vinna landi sínu og
þjóð eitthvað í samræmi við þær hugsjónir,
sem ungmennafélögin höfðu og hafa sjálf-
sagt enn á stefnuskrá sinni. En kjörorðið
var eins og kunnugt er: fslandi allt.
Margrét Sigurðardóttir.
28
MELKORKA