Skutull - 24.12.1951, Síða 6

6
S K U T U L L
hann í gegnum tárin, strax og
systir hafði hjálpað honum á fætur
aftur.
— Já, pabbi minn, nú man ég
það, sagði svo Leikný. — Þú þarft
að baða á þér fæturna.
Hjörtur gretti sig og sagði.
— Æ-nei, það er ekki til neins,
þreytan í fótunum minkar ekkert
. við það.
Leikný brosti bara og sagði.
— Mamma mín, er ekki heitt á
katlinum ?
Hildur anzaði ekki alveg strax,
hún þurfti að líta eftir Gústa litla,
sem í þessu var að ljúka upp hurð-
inni fram í anddyrið.
— Nú förum við að sofa, sagði
móðirin og lyfti drengnum upp að
brjósti sér. — Jú, sagði hún svo
við dótturina, — það er snarpheitt
á katlinum. Og hann pabbi þinn
ætti að baða á sér fæturna. Það
hefur alltaf sín góðu áhrif, þótt
maður veiti því ekki eftirtekt
nema stundum... Og Hildur fór
með Gústa litla inn í stofuna.
Hann grét dálítið á meðan hún
var að koma honum í rúmið, svo
datt hann útaf.
— Hér kemur vatni, pabbi minn,
sagði Leikný og lét þvottaskál með
rjúkandi vatni á gólfið sem næst
Hirti.
Æi, vertu ekki með þetta um-
stang, rýjan mín, sagði Hjörtur
ekki óánægjulega og færði sig úr
skónum og sokkunum.
— Umstang, þetta er ekkert um-
stang. Ég hef bara svo mikið gam-
an að því.
— Þú meinar þetta vel, tetrið
mitt, ekki dreg ég það í efa. En
vatnið er alltof heitt, það er alveg
við suðu.
— Það gagnar ekkert ylvolgt,
sagði unga stúlkan húsmóðurlega.
Hjörtur dró naktar fætumar
undir kollinn, sem hann sat á, sárs
aukadrættir fóru um andlitið þeg-
ar hann sagði.
— Hvað er þetta, stelpa, eins og
ég kæri mig um að þú kalónir á
mér lappimar.
— Nei, það má nú víst fyrr gagn
gera, sagði Hildur og tók matar-
ílátin af borðinu.
Hjörtur færði til fæturna og
sperrti svartar tærnar, var eins og
á báðum áttum með að þrýsta fót-
unum niður í vatnið.
Leikný horfði á þetta með kát-
legu brosi. Svo hló hún hjartan-
lega. Og hún gat ekki hætt að
hlægja. Svo stóð hún þarna yfir
föður sínum og sveigðist til af
glöðum hláturbylgjum.
— Er þetta nokkuð til að
hlægja að, sagði Hjörtur mjúk-
máll, dýfði blátánum í vatnsskorp-
una og fann auðsýnilega þægileg-
heitakennd líða upp eftir fótum
sér við þessa snertingu.
— Nei, nei, pabbi minn. Það...
það er ekki þetta. Ég... ég er bara
svo glöð. Ég... ég... Unga stúlk-
an kom ekki upp fleiri orðum í
bili. Hún sneri sér hálfvegis frá
föður sínum, greip höndum fyrir
andlit sér, og réð sér ekki fyrir
hlátri. Þetta endaði með því að all-
ir hlógu.
— Þarf hún ekki alltaf að láta
svona, sagði Hjörtur í dveljandi
ánægjutón og snart vatnið með
tánum, tók síðan fætuma til sín,
og þannig upp aftur og aftur. —
Já, er hún ekki annað hvort grát-
andi eða hlægjandi. Það mundu
víst engir Ieggja trúnað á það,
aðrir en þeir sem til þekkja, að
þessi stúlka sé orðin gjafvaxta.
Leikný horfði með þýðingar-
miklu augnaráði á móður sína og
sagði.
— Mamma mín, ég hef alveg
steingleymt dálitlu.
— Ertu nú alveg viss um það,
Nýja mín? sagði Hildur glettnis-
lega.
Þá sagði Lýður:
— Við skulum ekki vera að
spyrja hana um það, sem hún hef-
ur ekki hugmynd um.
Leikný horfði stórum geislandi
augum á föður sinn og hvíslaði.
— Hann Lýður bróðir er alveg
galinn... Svo vatt hún sér mjúk-
lega að bróður sínum og sagði í
léttum gáska. — Ég þarf svo mik-
ið að flýta mér. Ég þarf öll ósköp-
in að flýta mér. Þér finnst það
skrítið. Ég sé það á þér. En það er
bara ekkert skrítið. Þú hugsar
svona af því að þú ætlar að fara á
morgunn. Það er bara það.
Hirti varð sýnilega snöggillt við
þessi orð. Hann þrýsti fótunum til
botns í þvottaskálinni, virtist yfir-
höfuð ekki vita af þeim lengur.
— Ojæja, sagði hann.
Leikný leit á spegilbrot, fór með
greiðu í hárið, batt svo rósrauðan
klút yfir höfuð sér, að svo búnu
vatt hún sér fram í fordyrið, leit
um öxl um leið og hún fór og
sagði.
— Pabbi minn er jafn undrandi
og ég. Svona er það alltaf með Lýð
bróðir.
Hildur hafði gripið til prjón-
anna sinna. Hún var hugsi á svip-
inn.
— Ojæja, sagði húsfaðirinn aft-
ur og dró til sín fætuma. Hann
mælti af hljóði og horfði í gaupnir
sér. — Svo þér er þá alvara með
þetta, drengur minn; ætlar vestur
alslaus og án þess að eiga von um
húsaskjól, hvað þá heldur vinnu.
Hún móðir þín hefur minnst á
þetta við mig. Samt á ég bágt með
að trúa þessu. Og þó... já, hvað
hefði ég ekki gert undir sömu
kringumstæðum, væri ég á þínum
aldri? En þetta er brjálæði, það
vitum við öll.
Lýður kinkaði kolli, svo sagði
hann:
— Kannski, en það kemur ekki
að sök.
Hjörtur hvítnaði í andliti og
svipur hans varð þrunginn af
gremju.
— Hver veit það? sagði hann
reiðilega. — Ekki ég, ekki þið, og
sjálfsagt enginn. Og það er svo
með margt núna. Maður er hættur
að skilja hlutina... Hjörtur stóð
á fætur, leit seinlega til Lýðs og
hélt áfram næsta blælausri röddu.
— En ætti ég að banna þér að
far? Ég held ekki. Nú, — er ég
ekki sjálfur farinn að vinna eftir
allt iðjuleysið að undanförnu? Svo
á það að heita. En hver trúir því?
Ég varla sjálfur, og þið ekki nema
að hálfu leyti. Ojæja... Húsfaðir-
inn fór inn í stofuna og hallaði á
eftir sér hurðinni. Hann hafði
gleymt að þerra á sér fætuma. Það
var væta í sporum hans á hvít-
þvegnu fjalagólfinu.
Lýður vék sér að glugganum og
horfði út. Það var steinsnar frá
þessari þurrabúð niður að sjónum.
Þegar mikil veður geysuðu og
stormurinn stóð á land, þá dreif
sælöðrið yfir húsið. 1 kvöld voru
speglar á firðinum og hafinu, lit-
aðir daufrauðu titrandi sólskini.
Á austurhimninum stóðu svipmikl
ar skýjaborgir, sumar myrkbláar,
aðrar jökulhvítar. Mávar svifu
hljólaust yfir flæðarmálinu líkt og
í draumi. Og æðarfuglinn draup
höfði upp við landsteinana á flauel
ismjúku vatninu... Lýður leit til
móður sinnar. Hún var ennþá
mjög hugsi á svipinn. Var hún að
hugsa um Leiknýju, sem hafði
gengið út í nóttina á fund unnusta
síns ? Var hún að hugsa um pabba,
sem hafði fengið vinnu, en fann
sig samt jafn atvinnulausan þrátt
fyrir þessa vinnu? Hugsaði hún
um eldri son sinn, sem mundi
halda á burt með nýjum degi, þenn
an son sem vissi í rauninni ekki
hvað hann átti af 'sér að gera?
Hugsaði hún um Signýju Snorra-
dóttur, stúlkuna sem hafði farið
á brott skömmu eftir að Lýður
kynntist henni? Hann þurfti ekki
að spyrja, — til þess vissi hann
alltof vel hvað móður sinni var
ríkast í huga. Það var heimilið og
fjölskyldan. Kannski var dimmt
framundan. En mamma sá hlutina
jafnan í björtu ljósi, jafnvel þá
sem stóðu í dökkum skugga. Hún
hræddist ekki myrkrið. Hún hafði
ævinlega vaxið við að berjast við
örðugleikana...
Hildur leit upp frá prjónunum
sínum. Tár blikuðu í augum henn-
ar.
— Það er ekki af því að mamma
gamla sé hrædd um drenginn sinn,
sagði hún kyrrum djúpum rómi.
— Hún þekkir veganestið hans og
veit að það er gulli dýrmætara.
S t ö k u r
Litla stakan björt á brá
með barnakvakið þýða,
höfgum stjakar harmi frá
í hildarblaki tíða.
/
Hún mér löngum hressing bjó
húms í þröngum nauða,
ljós á göngu að grafarþró
gleðiföng hins snauða.
Mér hefur listin lénað smátt
lífs við gisting hljóða,
þegar frysti í ýmsri átt
andann þysti að Ijóða.
Hún er eldur öreigans
ánauð hreld ei minnsta,
geisli úr veldi vorhugans
sem vermir kveldið hinzta.
SUMIK EIGA —
Sumir eiga sól og vor
í sínu eigin hjarta,
aðrir ganga erfið spor
inn í myrkrið svarta.
Sigmundur Guðnason frá Hælavík.