Samtíðin - 01.09.1935, Qupperneq 11

SAMTÍÐIN
hendurnar. Þessir pottar voru með
handfangi og einna líkastir körfu
í lögun. í þeim var viðarkol, sem
kveikt var í, og varð það brátt al-
elda. Ég ætla ekki að reyna til
að lýsa þeirri spaugilegu sjón,
sem gat að líta í hótelinu, þegar
allir gestirnir voru að paufast um
húsið með þessar koladollur í
höndunum. Þegar þeir settust nið-
ur, létu þeir pottana undir stól-
ana, sem þeir sátu á og jafnvel
undir rúmin sín á kvöldin, en mér
er óhætt að segja, að þarna „lifði
í kolunum“ í 5—6 klukkustundir,
og var þá ekki annar vandinn en
Stefano Islandi í Madame Butterfly.
að biðja um nýtt kol, þegar dautt
var á því gamla. Þið hefðuð átt
að sjá fólkið, blátt og frostbólg-
ið, með kolapottana í höndunum.
En ég fékk nú brátt um annað
að hugsa. Hið voðalega óperu-
kvöld rann upp. Þá fann ég best,
ð
hve lítt ég var við því búinn að
ganga fram fyrir fólkið og syngja
þar hið örðuga hlutverk Cavara-
dossis. Ég hafði einmitt verið að
læra hlutverkið í Mílano, er mér
gafst þetta tækifæri, og við það
varð að sitja, því að ekki fékk ég
aðra tilsögn í Firenze en eina
raddæfingu og að því loknu eina
Gamæfingu ásamt h'fyium leikur-
unum. Það er alt og sumt, sem
óperusöngvarar í Ítalíu fá af því
tagi, áður en frumsýning fer fram.
Svo rann upp ægilegasta stund,
sem ég hefi lifað. Áður en mig
varði, var ég kominn inn í bún-
ingsherbergið, og þar var ég mál-
aður í skyndi. Ég vil helst orða
þetta þannig, að ég hafi verið krít-
aður eins og sauður. Meðan þessu
fór fram, greip mig gífurlegur
kvíði. Mér fanst ég vera að líða
burt úr þeirri tilveru, sem ég lifði
í dags daglega, inn í nýjan og
annarlegan heim. Um leið og and-
litsfarðinn lagðist á kinnar mér,
saup ég hveljur í þessari fæðing
til hins nýja lífs eða réttara sagt
tók andvörpin út úr hversdagslegu
tilverunni. En þegar ég stóð upp,
ferðbúinn inn á leiksviðið, varð ég
þess var, að alt hringsnerist fyrir
augunum á mér, og að ég gat ekki
hrært mig úr sporunum. Ég heyrði
ekki lengur mannamálið í kring-
um mig, heldur aðeins óljósan
raddklið, sem hljómaði eins og
dauf suða.
Fólkinu í kringum mig hefir
víst ekki farið að lítast á blikuna.
En það var öllu vant og lét sér
ekki til hugar koma að deyja ráða-