Samtíðin - 01.09.1935, Síða 12

10
SAMTÍÐIN
laust. Áður en mig’ varði, hafði
það helt ofan í mig heilum snafsi
af koníaki og það, sem meira var:
beinlínis hrundið mér inn á leik-
sviðið.
Þarna stóð ég á miðju leiksvið-
inu í stóru aðalhlutverki, einn
míns liðs, barn að aldri, útlending-
ur, langt suður í löndum, fjarri
ættjörðu minni, og fyrir framan
mig spilaði orkestrið eins og belj-
andi jökulfljót, en á bak við það
störðu öll þessi tindrandi augu frá
troðfullu leikhúsi. Sú var þó bót
í máli, að ég sá ekkert af öllu
þessu fyrir ofbirtu frá ljósunum
fremst á leiksviðinu.
Nú sá ég, að hér var annað
hvort að duga eða drepast. Rétt
sem snöggvast varð mér hugsað
heim til Islands, heim til fjallanna
minna, sem gnæfa yfir Hólminn í
Skagafirðinum, há og tignarleg.
Tilhugsunin um þau veitti mér
ósjálfráðan styrk. En ég man það,
meðan ég lifi, hve þur ég var í
hálsinum, er ég byrjaði að syngja
aríuna, sem Cavaradossi syngur,
skömmu eftir að hann kemur inn
á sviðið. En aríuna söng ég þó af
öllum lífs og sálar kröftum. Og er
ég hafði lokið henni, kvað við því-
líkt lófaklapp og læti, að ég varð
að endurtaka hana. Þá varð mér
það ljóst, að ég hafði komist lif-
andi úr þessari eldskírn. Það var
sem ég vaknaði af vondum
draumi, og nú söng ég ekki fram-
ar með þeirri meðvitund, að ég
væri að berjast við ósýnilega
óvætti, heldur söng ég í nafni ætt-
jarðar minnar, sem mér þótti svo
óumræðilega vænt um einmitt á
þessari úrslitastundu lífs míns.
Óperan var*síðan leikin fjórum
sinnum, og síðasta kvöldið var svo
látið heita, að hún væri leikin í
kveðjuskyni við mig. Var þá alveg
troðfult hús, og varð ég þá að
syngja fjórar aríur aukalega, eft-
ir að sjálfum söngleiknum var
lokið.
Síðan fór ég aftur til Mílano, og
nú skal ég ekki þreyta ykkur á
lengri frásögn um sjálfan mig. Það
er ritstjóra SAMTÍÐARINNAR að
kenna, að ég hefi sagt lesendum
hennar frá framan greindum at-
burðum. Að endingu langar mig
aðeins til að geta þess, að síðan ég
söng í Tosca í Firenze 1933, hefi
ég sungið aðaltenórhlutverkin í
Rigoletto, Butterfly, Bohéme, Tra-
viata og Faust víðsvegar um Italíu.
t
?
x
x
k
*
♦ **♦ %**♦**♦* ****** *♦* ****** *«* *♦* ♦*♦♦*♦**♦-•*♦♦**-**♦ *♦* *♦* *♦* *•* *♦* *•**♦* ****** *♦* *♦* *♦**♦* *♦* *♦* *♦* *♦* *♦* *•* *♦* *♦* *♦**♦* *♦* **■* *♦**♦**♦* *•* *♦* *♦**♦**•* *♦*
Það, sem er verst í þessum heimi, er, að meiri hluti mannkyns-
ins er altaf að reyna að gera eitthvað fyrir sjálft sig í stað þess að
gera nýta menn úr sjálfu sér.
I
t
x
t
t
X