Samtíðin - 01.09.1935, Side 13

SAMTÍÐIN
11
BLIND
SMÁSAGA EFTIR KARIN BOYE
Litla herbergið var snoturt, fágað
og hreint, rétt eins og stórhátíð væri
í nánd.
En sú, sem heima átti í herberginu,
sá ekki, hve hreint og snyrtilegt alt
var; hún skynjaði það. Hún fann, að
eftir eimdi lykt af nýþvegnu gólfi og
hreina þefnum af útilofti, sem kom
inn með nýviðruðum húsgögnum og
ábreiðum. Hún fann, hve óvenju-
skærir og ánægðir sólargeislarnir
voru, er þeir liðu með Ijúfri hlýju yf-
ir hendur henni, og hversu glugga-
blómin önduðu frá sér meiri vellíðan
en ella, í gleði sinni yfir nýþvegnum
gluggarúðunum.
Hér var æfinlega alt hreint og snot-
urt, en í dag þó venju fremur.
í dag var hennar von, hennar Þóru
litlu, bróðurdótturinnar; von í kynn-
isför í fyrsta sinn síðan hún skildi
við föðursystur sína og fór til vanda-
lausra, en það var fyrir þrem mán-
uðum. Hún átti nú heima all-fjarri,
og húsbændur hennar höfðu ekki get-
að gefið henni tíma til ferðarinnar
fyr en þetta. Farareyrinn hafði líka
vantað.
Þótt blind væri, hafði Anna föður-
systir, tekið bróðurdótturina að sér,
þegar hún, sjö ára gömul, misti báða
foreldra sína. Framan af var það
talsvdrðum erfiðleikum bundið, en
brátt reyndist telpan svo snúninga-
lipur og þæg, enda hraust og bráð-
þroska, að hún varð fóstru sinni tii
mikillar hjálpar og ánægju. Árin
liðu. Þóra varð 16 ára. Skólagöng-
unni var lokið, og nú var ekki ann-
ars kostur en að hún færi og ynni
fyrir sér hjá vandalausum. En hve
hennar var saknað í litla, sólríka her-
berginu. En um það voru fáir til frá-
sagnar. Önnu föðursystur fanst jafn-
vel gluggablómin drúpa, fyrst eftir
að Þóra litla var farin burt.
Og nú var hennar þá von heim.
Var þetta ekki fótatakið hennar í
stiganum? Nú barði hún að dyrum.
Og þarna stóð hún á gólfinu, grát-
klökk og kom ekki upp einu orði;
föðursystirin lét ekki á neinu slíku
bera; hún var of gömul til þess að
láta tilfinningarnar hlaupa með sig í
gönur. En brátt var Þóra sest að há-
tíðabúnu kaffiborðinu, og búin að
sækja kaffikönnuna fram fyrir, en
þar stóð hún á eldstónni til þess að
kaffið héldist heitt. Vissulega var
margs að minnast. En þó gengu sam-
ræðurnar treglega.
Það var svo indælt að koma heim
og hugsa sér, að alt væri eins og það
var áður, sitja í sólargeislanum og
njóta líðandi stundar. Föðursystirin
fann það á andrúmsloftinu og heyrði
á málrómi gestsins, hversu eins og
létti yfir honum, og Þóra sá, hversu