Samtíðin - 01.09.1935, Page 15

SAMTÍÐIN
13
og séð að nýju þann heim, sem eitt
sinn, er hún var ung og sjónin heil,
hafði fylt hana auði leiftrandi unað-
ar, og sem síðar, er ljós hans var
henni byrgt, hafði vaxið og skýrst í
dimmunni, þar til hann tók aftur á
sig þögn, knúði á og braust fram, til
þess að mega lifa á ný, nýr og fegrað-
ur. Gleði málarans, sem í litum og lín-
um auðnast að gera aðra þátttakandi
í fegurð þeirri, er hann hefir tileink-
að sér, eða skáldsins, er því auðnast
að túlka í ljóði, þátt síns insta eðlis,
þá gleði þekti hún. Alt það, sem hún
hafði safnað hið innra með sér, hafði
hún gefið, ögn fyrir ögn. Við bróður-
dóttur sína hafði hún talað um alt
þetta, sem væri hún andlegur arf-
taki hennar. Var þá að undra, þótt
tómlegt yrði við burtför Þóru. Tóm-
legt að vísu, en þó ekki óbærilegt, því
að Þóra átti fyrir sér að lifa og á-
vaxta arfleifðina.
— Já, en Þóra, segðu mér nú eitt-
hvað um þína hagi. Bréfin þín eru svo
stutt; þau segja tæplega annað en það
að þú sért lifandi.
Þóra varp öndinni úrræðalaus og
lokaði augunum. Hvernig var henn-
ar hagur? Hún sá í huganum vanhirta
garðinn og ljóta, gula húsið, sem hús-
bændur hennar leigðu í, á efri hæð-
inni. Þessi blettur og þetta hús var
ímynd heimilislífsins þar, en hún átti
erfitt með að lýsa því með orðum.
— Eru Lindgrens-hjónin góð við
þig, reglulega góð?
— Já, víst eru þau það. — Ekkert
sérstaklega vingjarnleg og ekkert ó-
notaleg heldur. Jú, þau eru mér góð.
Hún reyndi að kalla þau fram í
minni sér og tókst það nokkurnveg-
inn. En það var líkast því, sem hún
næði ekki tökum á þeim, eins og ekk-
ert væri að festa hugann við. Ekki
eitt atvik öðru skírara, engin athöfn,
sem annari fremur mætti ráða neitt
af um þeirra innri mann. Og þó hafði
hún séð frú Lindgren daginn út og
daginn inn, því að altaf var hún með
í verkunum, og sífelt var hún mas-
andi. En þar var ekkert orð, engin
svipbrigði, sem hægt væri að stað-
næmast við og segja: — Þetta er frú
Lindgren, þarna er hún lifandi kom-
in. —
Nei, ætti hún að gera grein fyrir
því, hvernig Lindgrens-hjónin væru,
var auðveldast að lýsa þeim, eins og
þau komu fyrir á ljósmyndinni, sem
tekin var af þeim í tilhugalífinu (og
sú mynd var nú fimm ára gömul).
Þar hafði ljósmyndarinn sett þau í
viðeigandi stellingar. Með viðeigandi
bros á vörum góndu þau hugsunar-
laust beint fram fyrir sig. Þetta hugs-
unarlausa gón var ef til vill það, sem
helst einkendi þau.
— Og þú skrifaðir, að þú hefðir
ekki mikið að gera.
— Nei, alls ekki, frúin er mjög
eftirlitssöm, en hún tekur þátt í öll-
um verkunum, og svo eru þau barn-
laus.
Æ, nei, víst voru þau góð við hana.
En hví sat hún þá hér og hugsaði
óblítt til þeirra? Var það þetta hugs-
unarlausa gón, sem aldrei hvarf af
þeim, eins og eilíft tóm væri fyrir
augum þeirra, frammi fyrir og að
baki. Óstöðvandi mælgin í frú Lind-
gren var sama eðlis — ekkert sem
hún hefði neinn áhuga á; hún masaði
einvörðungu til þess að þurfa ekki