Samtíðin - 01.09.1935, Qupperneq 16

14
SAMTÍÐIN
að þegja. Og hvernig vörðu þau tóm-
stundum sínum? .. . Þar var enginn
hlutur, er vakið gæti áhuga þeirra að
nokkru ráði. Litprentuð vikurit lágu
dreifð um borð og bekki, en engin bók
var til á heimilinu. Þóra hafði upp á
eigin spýtur snuðrað uppi lánsbóka-
safn og brátt orðið vel til vina við
konuna, sem annaðist það, vegna þess
að hún las bækurnar af alvöru og með
skipulagi. En aldrei hafði hún séð
frú Lindgren taka sér bók í hönd.
Öll þessi vikurit, þar bar að sama
brunni, sama hugsunarlausa gónið út
í loftið.
— En, elsku barn, sagði Anna föð-
ursystir, þú ert svo döpur. Hvað
gengur að þér? Það er eitthvað, sem
þér fellur ekki?
— Kanske það sé að mig langi
heim, svaraði Þóra.
Blinda konan þagði. Hræðsla greip
hana, sama hræðslan og kvaldi hana
öðru hvoru, meðan Þóra var heima,
þótt hún hefði þá altaf vísað henni á
bug og aldrei látið neinn verða henn-
ar áskynja. Var það ekki rangt að
draga ungling inn fyrir hinn þrönga
sjóndeildarhring, sem umlykur þann,
sem blindur er? Sjálf gleymdi hún
því löngum, að nokkuð væri óeðlilegt
við það, að vera blindur. Það var
komið upp í vana fyrir henni. En
hlaut það ekki, án þess að þess yrði
vart, að setja hörð og óafmáanleg
merki á huga og lífsviðhorf ungu
stúlkunnar. Hún hafði rekið þess
háttar heilabrot á flótta með þeirri
mótbáru, að auðsýnd ástúð og um-
hyggja gætu vissulega vegið þar á
móti. En nú ásótti þessi hugsun hana
á ný. Þóru langar heim til mín, vegna
þess að hún er illa úr garði gerð til
þess að lifa og hrærast meðal manna,
sem hafa allar skynjanir sínar heilar;
það háir henni að vera alin upp hjá
mér, sem er blind.
En hún vildi einskis spyrja. Reyna
að hlera eftir hinu sanna .... Þær
sátu báðar þegjandi.
Þá sagði Þóra up úr eins manns
hljóði, hægt og rólega: — Veistu, föð-
ursystir, hvað mér dettur í hug. Já,
ég uni mér þar ekki, og það er vegna
þess, að mér finnst, að þau vanti sjón-
ina — og því á ég bágt með að venj-
ast.
Blinda konan varð fyrst gagntekin
af undrun, áður en hún skildi til fulls,
hvað í orðum telpunnar fólst, og síð-
an af---------Þóra gat ekki fyllilega
ráðið svipbrigðin á hrifnæmu andlit-
inu; hún hafði aldrei séð þau fyr.
Anna föðursystir sat hreyfingar-
laus og sneri andlitinu móti sólunni.
Hún skeytti ekkert um að þerra af
sér tárin.
Inga L. Lárusdóttir þýddi.
Athugasemd
I SAMTlÐINNI 1934, 8. hefti,
bls. 8, er þess getið, að ég hafi
verið í stjórn bókadeildar menn-
ingarsjóðs til 1931. Þótt litlu
skipt', þykir mér þó hlýða að taka
það fram, að ég var í stjórn þess-
arar stofnunar til ársloka 1929,
og til minna kasta kom um ein-
ungis eina bók, sem út hefir kom-
ið á kostnað þessarar stofnunar.
Páll Eggert Ólason.