Samtíðin - 01.06.1937, Síða 22

18
SAMTÍÐIN
vitvega grafreit. Allir sveitakirkju-
garðar í grendinni voru annað hvort
út grafnir, eða þá að grafreitun-
um, sem eftir voru, liafði verið ráð-
stafað þannig, að sóknarbörn ein
liöfðu rétt til greftrunar i þeim.
Það var því ekki um annað að ræða
en að athuga stóru borgar-kirkju-
garðana. Við fórum inn i einn
þeirra.
Okkur var visað á bletti, rétt eins
og við værum komin til þess að
fala lóð undir hús. Þelta var á köld-
um og hráslagalegum desember-
degi, og það fór ónotahrollur um
mig, þegar við vorum að skoða
grafreitina. Þarna, í þessum ná-
strandarlega garði, sem allur var
mótaður af mannahöndum, og þar
sem hver hafði reist ættingjum sin-
um minnisvarða eftir cfnum og á-
stæðum, vorum við að gera ráð-
stafanir til að liola niður likama
fagurs og virðulegs, gamals manns,
sem verið hafði veglvndur alla ævi
og elskað hafði fegurð.
-— Hafið þið engan legstað, þar
sem hann getur hvilt einsamall, án
þess að lenda i þessari þvögu?
spurði ég.
Ungi maðurinn, sem leiðbeindi
okkur, hristi höfuðið og svaraði:
— Þetta er langbesti legstaðurinn i
allri borginni, og hann er alveg að
ganga til þurðar.
Við gengum framhjá opnum gröf-
um, sem biðu eftir likunum. Þarna
lágu regnvotar moldarhrúgur á sót-
ugum snjónum, og fólk beið hjá i
smáhópum. Þegar ungi maðurinn
fór að nefna verð, brá mér héldur
en ekki í brún. Mér hafði aldrei
komið til liugar, að það væri svona
dýrt að láta greftra lík. Legstaður-
inn einn átti að kosta nálega 1700
dollara. Maðurinn gerði kurteislega
þá athugasemd, að kirkjugárðurinn
væri aldrei jafnömurlegur og um
þetta leyti árs. Þegar trén væru
sprungin út, væri hann mjög falleg-
ur, og þarna lægju greftraðir marg-
ir af gömlum vinum og félögum
föður míns. En þegar hann tók eft-
ir því, hve þögul ég' var, sagði hann:
— Ef ég væri í yðar sporum, frú
Newton, mnndi ég kjósa líkbrenslu.
— Slíkt kemur ekki til nokkurra
mála, svaraði ég. Þó bað ég mann-
inn að lýsa líkbrenslnnni fyrir mér,
um leið og ég virti fyrir mér hið
dapurlega, sótuga umhverfi.
Ég held, að þér ættuð að lita
inn i bálstofuna okkar, sagði hann.
Ef til vill finnið þér þar það,
sem þér saknið hér.
Því næst fórum við gegnum borg-
ina og komum að litilli, gotneskri
kapellu, sem stóð við sáluhlið á
kirkjugarði og' var bæði viðfeldin
og látlaus. Maðurinn minn skýrði
umsjónarmanni þeim, sem var á
verði, frá þvi, að okkur langaði tii
að fræðast um, í hverju líkbrensla
væri fólgin.
— Segið mér frá öllu þessu,
mælti ég. — Ég get sætt mig við
það, sem ég þekki, en ég óttast það,
sem ég þekki ekki.
Gamli kirkjuþjónninn virtist
skilja mig. Við gengum inn í litla
kirkju, sem sýndist rúma i mesta
lagi 50 manns. Fyrir framan hátt
altari slóð likpallur úr dökkgráum
steini. Þar voru blóm, og yndisleg-