Samtíðin - 01.05.1941, Qupperneq 10

SAMTÍÐIN
tí
brátt leyfi til að liefjast handa um
framkvæmdir. Óþarft er að lýsa því,
að hér var við ýmsa örðugleika að
elja, er kaupa skyldi vandað, nýtt
skip, án þess að nokkur gjaldeyrir
væri til annar en væntanlegt andvirði
gömlu „Esju“, ef seljanleg reyndist.
En úr þessu rættist þó svo vel, að
nýja „Esja“ kom hingað, skömmu
eftir að striðið brauzt út.
Hefur hún ekki reynzt vel?
— Jú, hún þvkir prýðilegt strand-
ferðaskip, segir Pálmi Loftsson, og
mér dylst ekki, að „Esja“ er sann-
kallað óskabarn lians. Hann bætir
við og leggur áherzlu á orðin:
— Þess er fastlega vænzt, að koma
skipsins marki timamól í strand-
siglingum vorum, ekki einungis að
þvi, er snertir þægindi og hraða,
heldur einnig i menningarlegum
skilningi. Við leggjum mikið kapp á,
að framkoma skipverja sé i hvívetna
til fyrirmyndar og að hún geti, ásamt
bættri aðbúð, orðið til þess að eyða
þeirri minnimáttarkennd, sem orðið
hefur vart hjá farþegum með strönd-
um fram, allt frá því er þeir voru
„kvíaðir skrans í lest“ eins og skáld-
ið orðaði það og litið var niður á þá
af útlendum skipstjórnarmönnum.
—- Hver áhrif hefur styrjöldin liaft
á starfsemi Skijiaútgerðar rikisins?
■— Síðan stríðið Iiófst, hefur verk-
svið stofnunarinnar aukizt að mikl-
um mun. Flutningaþörfin meðfram
ströndum lands vors hefur t. d. auk-
izt gifurlega við það, að mestöllum
vörum er nú skipað iá land í Reykja-
vík, og verður Skipaútgerð rikisins
síðan að dreifa þeim til kaupstaða og
kauptúna viðsvegar á ströndum
landsins. Eihnig hafa björgunarstörf
varðskipanna aukizt mjög vegna
aukinna strandsiglinga.
- Hverjar eru framlíðaráællanir
yðar i samandi við rekstur Skipaút-
gerðarinnar?
— Því er ekki auðvelt að svara, þar
sem allt er í óvissu um þau viðhorf,
sem skapast kunna að stríðinu loknu.
En telja má liklegt, að fjölga verði
flóabátum, er standi í beinu sam-
bani við hraðfara strandferðaskip, og
einnig verði að endurnýja j)á báta,
sem nú eru í förum, segir forstjórinn
að lokum.
HEILSUGJAFI
í einangrun fyrri alda, þegar sigÞ
ing til íslands var aðeins með höpp-
um og glöppum, lifðu íslendingar að
mestu leyti á afurðum sinum. Það
má lelja alveg vafalaust, að hin holla,
heimafengna fæða þjóðarinnar, eink-
um mjólk, skyr og ostar, hafi þá
einkum orðið til þess að varðveita
lífsþrótt forfeðra vorra og forða
þjóðinni frá hrörnun. Þessa ættum
vér að minnast nú, er oss hefur verið
hótað hafnbanni og einangrun. Sú
þjóð, sem kann að búa að sínu og á
sér jafnmiklar og hollar afurðir og
Islendingar, mun seint liða algerðan
fæðuskort. Látum utan að komandi
hótanir aðeins opna augu vor betur
en áður fyrir íslenzkum gæðum og
eflum framleiðslu þeirra og neyzlu
eftir mætti.