Samtíðin - 01.12.1949, Side 17

SAMTÍÐIN
11
Satt DG LGGIÐ 9
<=Hoptur Cjvt^mundíion:
Á HÁHE8TI
OG ANDINN tók mig sér á háhest
og endasentist með mig um allar
götnr. Bærinn er orðinn stór um
sig, eins og allir vita, - það er
engin smáræðis vegalengd innan frá
Elliðaám og syðst út á Seltjarnarnes,
og þar eð ég er barn míns tíma eins
og aðrir, harðneitaði ég andanum
samfylgd minni, ef ég ætti að fara
gangandi. Ég stakk upp á þvi, að við
tækjum bíl, en þar eð hann hafði
aldrei, eins og gefur að skilja, talið
sér þörf á að lærá á slíkt, eða nokk-
urt annað farartæki, en vildi hins
vegar sjálfur ráða ferðinni, varð það
að samningum, að hann tæki mig á
háhest----------
Og andinn sýndi mér allt það
helzta, sem hér er að sjá, tautandi og
tuldrandi: „Allt þetta hljóta þeir,
sem tilbiðja sjálfa sig.“
Hann sýndi mér í glugga verzl-
unarhúsanna, skrautlýsta og gljá-
fágaða. Fyrir innan rúður vefnaðar-
vöruverzlananna gein við auðn og
tóm, þar sem hálfstrípaðar gips-
meyjar skulfu af kulda og klæðleysi.
Fyrir nokkrum árum voru þær flest-
ar hjúpaðar öllum þeim kvenklæð-
inn, sem nöfnum tjáir að nefna; •—
nú mátti sjá, að þær fáu, sem höfðu
ráð á þunnum undirkjól, að maður
tali ekki um þær, sem gátu reigt
sig í lélegri, en rándýrri stælingu á
erlendum „style“-kjól, þóttust mega
happi hrósa, enda var það auðséð á
svip gluggasystra þeii’ra, að þær
voru öfundaðar, þessar, og ef til
vill ekki lausar við grun um að
hafa dularfull sambönd. En um
gangstéttarnar, fyrir utan þessa tóm-
legu glugga, trítluðu glæsilega klædd-
ar ungmeyjar og skartbúnar frúr.
Ekki kvaðst andinn geta neitt um
það sagt, hvar þær fengju þessi
fögru klæði, en hins vegar fullyrti
hann, að enginn liefði þær grunaðar
um að njóta neinna dularfullra sam-
banda.
Þá sýndi andinn mér og inn um
glugga tóbaks- og sælgætisverzlana.
Þar var ekki nokkurn skapaðan hlut
að sjá, sem ekki var heldur við að
húast. 1 einum glugganum gat raun-
ar að lita einn gamlan og rykfallinn
Commanderpakka. „Það leiðh' af
sjálfu sér,“ mælti andinn bliðlega,
„að þjóð, sem ekki hefur efni á að
flytja inn helztu lífsnauðsynjar, fer
ekki að sóa sínum fáu aurum í tóbak
og sælgæti!“ Og hann fullyrti, að
þessi einmanalegi Commanderpakki
lilyti að vera leifar frá árum of-
gengninnar, og vildi enginn njóta
hans af einskærum þegnskap. Þetta
sagði liami, og ég liafði ekki hörku
í mér til að hrella hann með fávís-
legum spurningum, enda þótt mig
fýsti að vita, á hverju strákarnir og
stelpurnar, er framhjá okkur gengu,
væru að jórtra.
En það er nú svona með andann.
Hann er gæddur ýmsum lítt skiljan-
legum hæfileikum. „Þetta unga fólk
er ekki að jórta á neinu, góði,“ sagði
hann, ósköp látlaust eins og það