Samtíðin - 01.11.1961, Qupperneq 13

SAMTÍÐIN
9
J-^etta er ein aj áönnu. áitariöcfuniun, iem típifa iemur
MAÐURINN,
SEM KOM AFTUR
STRÍÐINU var lokið. Og það var sann-
aricga gaman að vera enn á lífi sumarið
1945. Herdeildin mín liafðist við í fögru
þorpi við mynnið á Saxell'i. Þar var okk-
ar heimur. Alll annað var okkur fjar-
lægt. Og eins og mér nægði þetta eklci,
þar sem ég hafði kynnzt henni Maríu!
Hún var grönn og spengileg, augun djúp
og hlá, og gyllt hárið féll niður á herðar.
Ég sá liana fyrst, er ég var á verði við
veginn í úljaðri þorpsins. Þegar ég stöðv-
aði hana og hað um að fá að sjá skilríki
hennar, vissi ég alveg upp á víst, að eilt-
hvað mundi vera að gerast í lífi mínu.
Ilún lyfti liöfði örlítið, um leið og lmn
i'élti mér vegahréf sitt. Ég las nafn henn-
ar: María Schlosser. Ég muldraði það
upphátt, meðan ég naut þess að virða
hana fyrir mér.
Svo vélc ég til hliðar lil að hleypa
henni gegnum ldiðið. Þegar hún gekk
hurt, virti ég fvrir mér mjúkar og unaðs-
legar hreyfingarnar.Við hugðu á vegirium
staðnæmdist hún og leit um öxl. Eitt and-
artak, — en nóg til þess að ég veifaði
hyssuniii í kveðjuskjmi. En fögnuður
luinn hreyttist í gremju, þegar ég áttaði
mig á því, að mér hafði láðst að athuga
heimilisfang hennar á vegabréfinu.
Seinna um daginn lá ég í sólbaði á ár-
bakl vanmn, en hrá mér síðan inn í litla
krá til að fá mér ölglas.
í fyrstu var mér dinnnt fyrir augum
hini í drykkjustofunni, eftir glatt sól-
skinið úti. Þess vegna veitti ég því ekki
athygli, fyrr en bjórinn var kominn á
borðið, að María sat við borð fyrir aft-
an mig. Með henni var lítill drenghnokki.
Hann var léttklæddur og mjög útitekinn.
Skyldi þetta vera hróðir hennar? Það
vissi ég ekki, en hitt var mér ljóst, að
snáðinn gat vel hjálpað mér að hrjóta
ísirin. Ég fór að leita að súkkulaði i vös-
um mínum, en braut jafnframt heilann
um, hvernig ég ætti að orða erindi mitt
við Maríu á þýzku, þegar hún stóð upp.
„Komdu nú, Heinz minn,“ sagði hún.
„Við verðum að fara.“
Svo fóru þau, og drengurinn dró á efl-
ir sér lítinn tréhest í bandi. Ég stökk frá
bjórnum og elti þau út. Ég var rélt búinn
að ná þeim, þegar þau beygðu úl af göl-
utíni og stefndu að litlu húsi örskammt
frá kránni.
Það var litli snáðinn, sem kom mér
lil hjálpar. Tréhesturinn hans rakst í
tröppurnar á húsinu og valt um koll.
Drengurinn reyndi að reisa hann við, en
steig þá í bandið, datt kylliflatur og fór
að háskæla. Áður en varði, liafði ég tek-
ið hann í faðm mér, og þegar ég gaf hon-
um súkkulaði, hætti hann undir eins að
gráta.
Stúlkan stóð í húsdyrunum, studdi
höndunum á mjaðmirnar og virti mig
fyrir sér. Svo lét hún hendurnar síga og
fór að skellihlæja. Áður en varði, var
litli drengurinn lika farinn að hlæja.
Hann var orðinn útataður í súkkulaði nið-'
ur á höku.
María sagði á ensku: „Jæja, ókunni
hermaður, j)ér eruð betri en ég hélt, að
nokkur Englendingur gæti verið.“ Hún
tók þétt í hönd mér, en höndin var mjúk.