Samtíðin - 01.12.1964, Blaðsíða 12

4
samtíðin
RADDIR • RADDIR • RADDIR
C. V. Bramsnæs:
UM GENGISLÆKKANIR
Höfundur þessarar örstuttu greinar er einn af
vitrustu fjármálamönnum Dana á þessari öld.
Hann var fjármálaráðherra þjótSar sinnar i
ráðuneyti Staunings og siðar bankastjóri danska
þjóðbankans (Nationalbanken). Bramsnæs lauk
embættisprófi í hagfræði 1914, en hafði áður
verið prentari. Hann hafði það fram yfir marga
bóklærða hagfræðinga að hafa sjálfur kynnzt
raunhæfri lifsbaráttu, horfzt í augu við stað-
reyndir tilverunnar. Það varð honum ómetan-
legt veganesti og styrkur i merku starfi fyrir
land sitt og þjóð. Á ummælum hans hlutu menn
að taka mark. Þau byggðust ekki á kennisetn-
ingum einvörðnngu, heldur dýrmætri lifs-
reynslu að auki. Eftirfarandi ummæli hans um
gengislækkanir voru prentuð hér í SAMTÍÐ-
INNI árið 1939 (10. blað bls. 7), en eiga ekki
síður erindi til íslendinga nú en þá.
ÞAÐ virðist vera mikil freisting aS
lœkka gengi þjóðar. Við það fá út-
flytjendur fleiri krónur fyrir afurðir
sínar, og iðnrekendur öðlast meiri
vernd, sakir verðhœkkunar á útlend-
um vörum. Báðir aðiljar virðast því
grœða á gengislœkkuninni, og er
því auðvelt að vekja áhuga manna
fyrir henni.
En hér er aðeins um gálgafrest að
rœða. Fyrr eða síðar laumast verð-
hœkkunin inn í Iandið og lœsir fram-
leiðslu þjóðarinnar í heljargreipar.
Útlend hráefni og hálfunnar efnivör-
ur hœkka í verði og valda þar með
verðhœkkun á innlendri framleiðslu.
Fólk heimtar hœrra kaup, og eftir
nokkurn tíma hefur enginn orðið hag
af gengislœkkuninni.
(Úr ræðu, fluttri á fundi í Félagi verzlun-
ar- og skrifstofufólks í Khöfn).
Hefuritn zl ?
Þá er ég þar enn
HÆNSNAÞJÓFUR, sem var staðinn
að verki, kom fyrir rétt. Honum vai’
boðinn verjandi, en hann afþakkaði það-
Eftir að lögregluþjónninn liafði lagt
fram skýrslu sína og dómarinn hafð1
spurt ákærða, hvort hann óskaði að fsera
fram nokkra vörn, sagði þjófsi:
„Segðu mér, lögregluþjónn, sástu nng
fara inn í hænsnahúsið?“
„Já.“
„En sástu mig nokkurn tíma koma att-
ur út?“
„Nei.“
„Þarna sjáið þér, dómari góður, eftn
því að dæma lilýt ég hara að vera þal
enn!“
Sáu mig ekki, þegar —
FORSTJÓRI bifreiðastöðvar kallaði á
nýjan hílstjóra og sagði:
„Þú hefur verið úti með bílinn í aU
an dag og ekki náð í einn einasta f01'
þega. Hvernig víkur því við? Veifað1
enginn þér?“
„Jú, ekld vantaði það,“ anzaði bilstjói
inn. „Þeir voru alltaf að veifa mér, þe®s.
ir fuglar, en mér datt hara alls ekk1 1
hug að líta við þeim. Ekki litu þeir vl
mér, liegar ég var atvinnulaus héi11*1
áður fyrr!“
Allir heyrnarsljóir
DÓMARINN var heyrnarsljór, en sand
alls ekki sljórri en mennirnir tveir, se111
sátu andspænis honum.