Samtíðin - 01.12.1964, Blaðsíða 18

10
SAMTÍÐIN
Það væri synd að segja, að þau hefðu verið viðvaningar í sérgrein sinni þessi
„heiðurshjón", og:
Talan
var happatalan þeirra beggja
ÞAU HÉTU Marguerithe og André,
þessar hjónakindur, og áttu heima í
Paris. Við köllum þau til hægðarauka
Margréti og Andrés.
Talan 7 hafði alltaf verið happatala
frú Margrétar, og Andrés Dumont var
7undi eiginmaður hennar. Hún gerði sér
góðar vonir um „gifturíka“ sambúð við
hann eða renndi nánara tiltekið hvru
auga til 700 þúsund harðra franka, sem
hann átti í verðbéfum og reiðufé. Frú
Margrét var jafnvel á franska vísu ó-
venju hagsýn kona. Hún var ekki nema
liðlega fimmtug, svo að með 6 eiginmenn
í ýmsum kirkjugörðum Frakklands og
eina milljón franka í bönkunum varð
naumast annað sagt en að hún hefði
ávaxtað pund sitt vel og haft mjög sæmi-
legar tekjur af að koma mönnum sínum
fyrir kattarnef. Ef allt gengi að óskum
eða samkvæmt áætlun, var gott útlit
fvrir, að Andrés yrði brátt kominn í
gröfina eins og fyrirrennarar hans í
hjónasænginni lijá Margréti.
Frú Margrét liélt sig við eiturgjafir,
enda voru þær orðnar sérgrein hennar
í sambandi við auðsöfnunina og mann-
fækkunarsportið. Hún hafði orðið góða
reynslu af því, að eiturbyrlun í mörgum
smáskömmtum vakti yfirleitt engar ó-
viðkunnanlegar grunsemdir. Og gamlir
og veikbvggðir menn reyndust ánægju-
lega móttækilegir fyrir eitur. Jafnvel
læknarnir töldu ekki nema eðlilegt, að
gamlir menn geispuðu golunni fyrirvara-
laust, og frú Margrét minntist þess ekki,
að sér hefði nokkurn tíma reynzt örð-
ugt að útvega dánarvottorð.
En sá var gallinn á Andrési hennar, að
hann var að eðlisfari óvenju tortrvgghn1
og varfærinn og virtist auk þess ískyggi'
lega ónæmur fyrir eitri. Það var venja
lians að þefa af öllum þeim mat, sein
hún har honum, og það var sama, hvaða
kræsingar hún hauð honum upp á. Hann
nartaði aðeins i þær og geiflaði á þehn,
rétt eins og hann hefði hana si og m
grunaða um, að nú væri hún að reyna
að lauma ofan í hann einhverju ólyfjam-
Þetta fannst henni ekki einungis óvið-
kunnanlegt, heldur særði það hana
djúpt, sem sízt var að undra. í þessum
efnum hafði Andrés nú sannarlega ekki
upp á neitt að klaga, ef undanskilið var,
að aðeins einu sinni liafði liún til reynslu
laumað nokkrum kornum af skordýra-
eitri i súpuna hans. En þá hafði hann nu
heldur en ekki fitjað upp á trýnið, alveg
ætlað vitlaus að verða!
En svona voru þeir raunar allir, þess-
ir bannsettir karlmenn, þvi eldri, þvl
smásmugulegri. Og auk þess var Andres
óvenju frekur, eða það fannst frú Mar-
gréti. Ekki hafði hún fyrr sagt lionum,
að hún ætti drjúgan skilding í hönkum
en hann heimtaði með harðri hendi, að
hún arfleiddi hann formlega að ölluru
þessum peningum! Frú Margrét gat ekki
annað en hrosað, þegar hún hafði undn’-
ritað erfðaskrána í votta viðurvist, og
henni var meir en lítið skemmt, þegar
maður hennar hafði skömmu seinna um-