Samtíðin - 01.12.1964, Blaðsíða 23

SAMTÍÐIN
15
Hvernig sem í öllu lá, var ástandið hryllilegt
MILLI HEIMS OG
HELJU
„HANN er dáinn.“ — Þessi orö lækn-
isins og snerting hans á slagæðinni hrifu
manninn i rúminu úr einhverri fjarlægri
°g skuggalegri draumaveröld inn i heim
veruleikans. En hann var ákaflega mátt-
farinn. Hann hafði enga rænu á að
hreyfa sig — ekki einu sinni rænu á þvi
að opna augun.
Einhvers staðar skannnt frá sér heyrði
hann lágan grát — fótatak, og síðan að
dy rum var lokað. Hann reyndi með mikl-
am erfiðismunum að opna augun, en
þung augnalokin hreyfðust ekki. Augu
hans voru ekki alveg lokuð og í rifunni
niilli hvarmanna greindi hann búnings-
liorðið handan fótagafls rúmsins og mön
af hurðinni. Enn var honum engin leið
nð opna augun. Hann reyndi að hreyfa
höfuðið — höndina — fótinn, fyrst til
í'eynslu, síðan með erfiðismunum. Sér til
mikillar skelfingar varð hann þess á-
skynja, að hann gat hvorki hrært legg'
nó lið. Hann langaði til að hrópa, en gat
þá hvorki bært varirnar né opnað
luunninn.
„Ég ldýt að vera lamaður,“ hugsaði
hann með skelfingu. „Hvað hefur kom-
ið fyrir mig?“
Hann reyndi að sefa óttann, sem gagn-
iók hann við tilhugsunina um, hver á-
stæðan myndi vera og fór jafnframt að
velta því fyrir sér, af hverju hann lægi
1 i'úminu í þessu ástandi.
Éetta hafði verið heitur mox-gunn, og
k'Uiii hafði lent í einhverjum erfiðleik-
um ... rifizt við einhvern. Nú mundi
hann það. Hann hafði rekið einn af sanx-
starfsmönnum sínunx frá fyrirtækinu. Sá
hinn sami hafði brugðizt illa við, verið
fei-lega ósvífinn. Sjaífur hafði hann
reiðzt ákaflega, og síðan kennt mikils
sársauka í síðunni og höfðinu ...
Skelfdur hugsaði hann: „Skyldi nxig
kenna þar til enn þá? Ætli verkurinn
konxi aftur, ef ég hreyfi nxig eða anda?“
— Hann reyndi að anda djúpt, en upp-
götvaði þá sér til mikillar skelfingar, að
hann var hættur að anda.
„Ég er hættur að anda! Ég get ekki
di-egið andann. Er ég þá dáinn?“ liugs-
aði liann. I ofboði reyndi hann af alefli
að anda og hreyfa sig, þar til alda svart-
nættismyrkurs seig yfir hann.
Þegar hann raknaði við aftur, var
birtan í herberginu dauf. Hann sá nxóta
fyrir fótagafli i'úmsins, greindi húnings-
borðið og mön af dyrunum. „Ef ég verð
i-ólegur,“ liugsaði hann, „hlýt ég að geta
opnað augun.“
Hann reyndi fyrst lítillega að opna
augun, en því næst í ofboði og af öllum
kröftum. Einnig revndi hann að hrevfa
sig og draga andann, þar til hrollköld
angistin gagntók liann aftur. „Ég verð
að reyna að vera rólegur,“ lxugsaði hann.
„Það getur ekki verið, að ég sé dauður.
Ég get liugsað, munað og séð. Þetta hlýt-
ur að líða lijá von bi-áðar, og þá batnar
nxér aftur. Það hlýtur að vera eins kon-
ar lönxun ... eða ef til vill draumur. Þar
senx ég er glaðvakandi, hljóta þetta að
vera einhvers konar ofskynjanir. Þær
livei-fa, ef ég híða rólegur ...“
Þá varð hann þess var, að dyrnar opn-
uðust og einhver kom inn. Ef til vill væri
það læknirinn. Ef til vill væri unnt að