Samtíðin - 01.12.1964, Blaðsíða 22

14
SAMTÍÐIN
Aðfaranótt 17. febr. 1836, kl. 1.30.
Það var í dag, á þessum tíma sólar-
hringsins, fyrir þrem árum, sem ég hvíldi
í fyrsta sinn i örmum þínum. Aldrei hef
ég lifað dásamlegri stund en þá ævin-
týralegu samveru. Þá nótt úthelltum við
sálum okkar. Þá nótt varð ég allur sem
nýr af þér ...
18. febrúar 18^0.
Nú eru liðin 7 ár, engillinn minn. Þú
ert alltaf dásamlegri og dásamlegri, ég
hrifnari og hrifnari. Fegurð þin er eins
og ást mín, sí-ung. Árin liða, en ekkert
breytist í hjörtum sem okkar. Tréð hef-
ur dýpri rætur. Það er allt og sumt.
Þú ert nú orðin hluti af lífi mínu. Frá
þeim degi, er ég sá þig fyrst, varstu
hluti af sálu minni. Þú ert mér meira en
lcona — á daginn ertu ilmjurtin min, á
nóttunni ertu minn skæri logi.
17. febrúar 18U.
Ellefu ár í dag, vesalings engillinn
minn. Ellefu ástarár, ellefu hamingjuár!
Þökkum Drottni.
Á þessum ellefu árum, æ, sem hafa
liðið svo fljótt! liefur sál þín fórnað
feiknunum öllum af viðkvæmni, af fórn-
arlund, af tryggð, af dygð; og samt er
þessi fagra sál ríkari en nokkru sinni
áður. Augu þín hafa gefið mér mörg
bros, munnur þinn marga kossa, og
samt er hið blíða andlit þitt unglegra eu
nokkru sinni áður. Þú hefur gefið allt, og
allt hefurðu varðveitt. Ég hef fengið allt,
og þú liefur allt. Það eru ekki nema
stjörnur himinsins, sem geta úthellt
geislum sínum þannig án afláts, án þess
að Ijós þeirra dvíni ...
16. febrúar 1862.
Hár okkar er hvítt. Fyrir tuttugu og
níu árum var það svart. Þetta er það
eina, sem hefur breytzt. Hjörtu okkar
eru hin sömu. Þau eru eins og árið 1833
liefði verið í gær, og þeim eru þrjátíu
árin sem þrjátíu klukkustundir — Guði
sé lof og þökk!
Meiri hluti lífsskeiðs okkar er nú að
baki. Við höfum átt okkar jarðnesku
æsku. Við nálgumst liina eilífu æsku.
Sjá, þar er hin mikla sólarupprás, og
í því mikla ljósi hýr hin mikla ást .. •
16. febrúar 1881■
Djúp og sæl endurminning. Heilög
nótt! Fjörutíu og átta ár eru liðin, síðau
þú varst gefin mér! Ég hef átt þig nieð
leynd, þig, fegurðina, þig, yndisþokk-
ann, þig, konu aldarinnar! Megi þessi
dagur ávallt verða mikill.
Hjartkæra vina. Ég elska þig, ég á þiá’
ég blessa þig, ég dái þig. Þú vekur mér
gleði, er þú hrosir, og liryggð, þegar þú
verður döpur á svipinn. En vertu nú ekki
lirygg! Vertu mér alltaf til gleði. Vertu
von mín og huggun. Ég hugsa um þig, ég
lifi í þér, ég treysti þér, þú gagntekui'
mig, þú átt mig, þú hrífur mig burt með
þér, þú heillar mig og töfrar mig, °S
verndarenglar okkar hrosa, og við verð-
um smám saman að sálum, og hlátt húm-
ið færist yfir hjörtu okkar, ó, hezta vina,
og þar, skannnt frá okkur, lyftist tjald-
skör liiminsins ofurhægt.