Samtíðin - 01.12.1964, Blaðsíða 19

SAMTÍÐIN
11
yrðalaust arfleitt liana að öllum eigum
sínum!
Það var bersýnilegt, að hér dugðu eng-
ai’ eiturbyrlanir. Frúin mundi verða að
grípa til annarra aðgerða. Það olli henni
Rokkrum kvíða, enda þótt hún væri bæði
kjarkmikil og viljasterk. Nýjar aðferðir
hlutu að verða áhættusamari en sú
Samla góða, sem frúin hafði hingað til
iðkað með óskeikulleik, er nálgaðist
fullkomnun. En hún huggaði sig við
það, að talan 7 hafði alltaf verið happa-
ialan hennar. Auk þess höfðu þau Andrés
verið pússuð saman 7. nóvember, og
húsið, sem þau áttu heima í, var númer
7 f •• •
1 gotunni að ógleymdum 7 hundruð
Msund frönkunum hans Andrésar. Með
iilliti til allra þessara happatalna átti að
Vera réttlætanlegt, að frúin tefldi nokk-
djarft að þessu sinni.
HlÐ GULLNA tækifæri kom alveg ó-
v®nt upp í hendurnar á frú Margréti,
l^egar Andrés stakk upp á því við mið-
degisverðarborðið nokkrum dögum
seinna, að þau lijónin hrygðu sér í bíl-
ferð til Suður-Frakklands að heimsækja
systur hans og mág. Frúin rak upp stór
au§u, því að liingað til hafði hún alls
ekki vitað, að hún ætti mágkonu þar suð-
l,r fi’á. Hins vegar var hún gagnkunnug
leiðinni suður eftir, vissi, að vegurinn
sums staðar eftir snarbröttum fjalls-
^liðum með hengiflugi fyrir neðan. Hún
Var að sjálfsögðu undir eins til i að fara
Pessa ferð, og þegar hún var að láta
Pjónkur þeirra niður í ferðatöskurnar
Iyeim dögum seinna, var hún í svo góðu
skaPÍ, að hún söng gamanvísur til að
veita gleði sinni viðeigandi útrás.
^rú Margrét var fljót að hugsa sitt
*"að, eins og hennar var von og vísa.
htun vissi af reynslunni, að Andrés átti
s°r einn veikleika. Honum þótti ákaflega
8°tt í staupinu. Hins vegar var hann allt
of varkár til þess að láta sér til hugar
koma að snerta á bílstýri, þegar hann
var undir áhrifum víns. Vandinn væri
því ekki annar en sá að fá karlinn til að
staupa sig ærlega á veitingastað í grennd
við eittlivert hengiflugið á suðurleið,
setjast sjálf undir stýrið og nota siðan
tækifærið, þegar hann væri sofnaður eft-
ir drykkjuna.
Það var á febrúarkvöldi með ísingu
á vegum og þoku í lofti, sem þau nálg-
uðust eitt af hættusvæðunum í sunnan-
verðu landinu. Andrés ók gætilega að
vanda, en honum var hálfkalt, og því
stakk hann upp á að nema staðar við
næsta veitingahús og hressa sig á víni.
Frúin þurfti ekki einu sinni að hafa fvr-
ir að stinga upp á því!
Fáförult var um veginn þetta kvöld,
og þau hjónin voru einu gestirnir í veit-
ingahúsinu. Þar af leiðandi yrði þeim
veitt meiri atliygli en ella, og veitinga-
maðurinn var viss með að muna vel eftir
þeim. Það kynni að reynast heppilegt
síðar, hugsaði frú Margrét, því að ef
hún yrði spurð spjörunum úr i sambandi
við slysið, myndi auðvelt að leiða vitni
að því, að Andrés hefði verið drukkinn.
Frú Margrét fór inn í snyrtiherbergi
kvenna í veilingahúsinu og skildi mann
sinn eftir við barinn. Hún fór sér að
engu óðslega, en snyrti sig vel að vanda.
Þegar hún kom aftur fram i veitinga-
salinn með „nýtt andlit“, ef svo mætti
segja, bjóst hún við, að Andrés sæti sem
fastast við drvkkjuborðið. Hún varð þvi
dálítið undrandi, að hann skyldi vera
kominn út í bíl fyrir góðri stundu. Karl-
inn var þá orðinn hinn óþolinmóðasti
og viðhafði mörg stóryrði um óþolandi
pjatt og nosturssemi kvenþjóðarinnar.
Frúin lét aðfinnslur manns sins eins
og vind um eyrun þjóta. Henni duldist
ekki, að hann liafði fengið sér duglega
neðan í því, enda kom honum nú ekki