Samtíðin - 01.04.1970, Blaðsíða 15

samtíðin
11
’>Ég get ekki einu sinni verið þekkt fyrir
að fara yfir ganginn svona útlítandi," sagði
Rut.
>,Þú lítur vel út. Komið þið nú báðar, .. .“
sagði hann. ,,Það verða ekki svo mörg kvöld,
sem ég get boðið ykkur heim. Ég fékk skeyti
R'á aðalskrifstofunni í dag. Það er búið að
akveða að flvtja mig til Rómar ... Ég fer
Þangað eftir viku.“
Hann sagði þetta í léttum tón, og rödd
hans var glaðleg. Á þessari stundu held ég,
að við Rut höfum báðar hugsað það sama.
Honum er hjartanlega sama um þetta, hugs-
uðum við.
,,Kemur þetta ekki dálítið óvænt?“ spurði
Rut.
Jack hló við. „í mínu starfi gerast hlutirn-
ir °ft fljótt. Ég verð að segja, að tilhugsun-
in um að starfa í Róm er mér geðfelld. Ég
verð að hraða mér af stað, áður en hitinn
Þar suður frá verður allt of rnikill."
Þetta dimmviðriskvöld sáum við ' Róm
fyrir okkur í huganum: Glitrandi birtu á
vatni — á grjóti — ótrúlega bláan himin.
„Ég mun sakna ykkar beggja ótrúlega
niikið,“ sagði Jack, en orðin hljómuðu ekki
ems og þau kæmu frá hjartanu. Hann var
ekki hrifinn af okkur, — það var lífið sjálft,
sem hreif hann, hvorki meira né minna.
Rut sat þögul og hugsi, og ef ég hefði get-
eð lesið hugsanir hennar þá stundina, hefði
eg sennilega getað fræðzt um, hvernig hún
hugsaði til Jacks. Skömmu seinna leit hún
upp og brosti til hans. — „Ég held mig langi
unnars í glas,“ sagði hún.
Við fórum inn til Jacks. Rut opnaði fyrir
sjónvarpið. Jack rétti mér bók, sem hann
hafði fengið senda frá New York rétt í þessu.
Hann hristi kokkteilana, . . . og kvöldið varð
ems og svo mörg önnur kvöld höfðu verið,
g°tt og yndislegt, — en það varð eitt af síð-
ustu kvöldunum okkar.
, JACK hlaut að hafa átt fleiri vini í Lund-
unum en við höfðum vitað um. Hann var
°ft úti þessa síðustu viku, og við höfðum lít-
í af honum að segja. Ég veit ekki, hvern-
Rut gat kvatt hann. En ég var alein, þeg-
31 hann kom til að skila mér bókunum mín-
U-- Hann þrýsti hendur mínar og sagðist
°ska þess af' heilum hug, að mér tækist vel
lS sarnningu skáldsögunnar minnar. Ekkert
^ai mér þá stundina óhugstæðara en þetta
okargrey, sem ég hafði aldrei komið í verk
að setja saman, en hann hélt áfram að tala
um hana af sönnum áhuga. Svo hringdi sím-
inn inni hjá honum, hann sleppti höndum
mínum, og andartakið var liðið hjá.
Hann læddist út úr íbúðinni sinni morg-
uninn eftir á sokkaleitunum til þess að ná
í flugvélina, sem fór snemma. Þegar ég kom
heirp um kvöldið, var verið að sækja ísskáp-
inn og sjónvarpstækið hans.
Jack hafði sagzt ætla að skrifa okkur, og
við vonuðumst eftir bréfi frá honum. En það
kom ekkert bréf. Ég held, að við höfum ekki
gert okkur í hugarlund, að það mundi nokk-
urn tíma koma. Ég hafði hálft í hvoru búizt
við, að við mundum sætta okkur við allt þetta
og endurheimta gömlu, óþvinguðu vináttuna
okkar í milli, þegar Jack væri allur á bak og
burt. Og okkur hefði ef til vitt tekizt það,
ef annarri hvorri okkar hefði bara tekizt að
hlæja og segja eitthvað á þessa leið:: „Drott-
inn má nú vita, fyrir hverja hann Jack hrist-
ir kokkteilana sína í Róm!“ — En við minnt-
umst aldrei á hann, og andrúmsloftið milli
okkar hélt áfram að vera lævi blandið vegna
mannsins, sem við nefndum aldrei á nafn.
Þegar fram liðu stundir, skildist mér líka,
hvernig á þessu stóð. Það var vegna þagnar-
innar, sem ríkti milli okkar og hins, hve ég
þráði hann af heilum hug.
Jack hafði verið sá maður, sem við hefð-
um báðar viljað eiga og höfðum báðar misst.
Oft var ég að hugleiða, hvort Rut yrði að
þola söml beisku stundirnar og ég sjálf, þeg-
ar ég hugsaði: „Ó, að hún hefði ekki verið
hér, ó, að ég hefði verið ein, þegar ég hitti
hann, þá hefði allt þetta ef til vill farið
öðruvísi ..
Að nokkrum tíma liðnum kvaðst Rut hafa
útvegað sér aðra íbúð og fluttist burt. Hún
fann upp á að segja, að hún þarfnaðist stað-
ar, þar sem hún gæti verið í algeru næði. Það
voru nú ekki sérlega sannfærandi rök, þegar
vitað var, hve mikil samkvæmismanneskja
hún var.
Tíminn leið, og honum fylgdi þessi furðu-
legi lækningamáttur. Ég skrifaði bók, en
ekki þá, sem ég hafði áður ætlað mér að
semja. Skáldsagan mín fjallaði um afbrýði-
semi. Gagnrýnendunum fannst hún ákaf-
lega bersögul, og fólk keypti hana. Ég gift-
ist bókaútgefandanum, sem gaf hana út, og
öðlaðist meiri hamingju en mig hafði grun-
að, að til væri. Rut kom í veizluna, sem við
hjónin héldum, þegar við komum heim úr