Kylfingur - 01.05.2007, Blaðsíða 28

Það er mjög
mikilvœgt að gert sé við
boltaför á flötum.
Enginn leikmaður skal
hefja leik á þess að
hafa flatargaffal í
k fórum sínum j
íslenska vorið er misjafnt. Oft teygir veturinn sig
inn í maí og einstöku sinnum jafnvel inn í júní
eins og t.d. í fyrra, þegar kuldinn og þurrkurinn
náði út allan maí og júní var einnig kaldur og
síðar rigningasamur.
Þetta er ekki skemmtileg tið til golfleiks og
golfvellimir em þá þar að auki seinir til og viðkvæmir
enda grasspretta hæg þegar þannig vorar. Hins
vegar em kylfmgar óþreyjufullir og langar að spila á
völlunum. Mikið álag verður því á völlunum þegar
margir vilja kornast að og spila. í þessu sambandi
vil ég leggja sérstaka áherslu á tvennt.
r
I fyrsta lagi er mikilvægt að ganga alltaf vel um
vellina, laga boltaför og uppslegið torf og
raka glompur eða m.ö.o. gera vandlega við
allar skemmdir sem verða við eðlilegan
golfleik. Önnur atriði em að draga ekki
golfkermr milli glompa og flata, eða m.ö.o.
að fara eftir þeim umferðarreglum sem gilda
á golfvöllum.
Betri kylfingar gera þetta þó nokkuð vel
og laga oftast eftir sig og oft eftir aðra líka.
Þeim er ljóst mikilvægi þess að ganga vel um
vellina, enda er það ein af aðferðunum til að
ná góðum árangri í íþróttinni, að aðstæður
séu sem bestar.
Af einliveijum ástæðum virðist þetta
þó síður eiga við um hinn almenna
íslenska kylfing, meðalkylfinginn
eða þaðan af lakari. Það
Þegar komið er inn á flötina á að byrja á því að
laga boltafarið og merkja svo boltann ef þess þarf.
Boltafarið er á leið leikmannsins að boltanum þegar
hann kemur að flötinni úr þeim átt sem hann sló
höggið og það sem þarf er að beygja sig niður og
laga það með flatargaffli sem allir eiga að hafa. í
neyð er jafnvel hægt að nota tí, þótt það sé ekki til
þess hannað.
Sé þetta ekki gert verður afleiðingin sú að flatimar
verða ekki eins góðar og þær gætu orðið, sem svo
aftur getur kornið niður á leikmönnunum sjálfum
við leik á flötunum. Þeir geta því oft sjálfum sér
um kennt ef flatimar em ekki eins og þeir vilja hafa
þær.
er
langstærsti hópur íslenskra
kylfinga og stór hluti
þeirra virðist vera sérlega
miklir trassar í þessum
efnum, a.m.k. hvað
varðar að laga boltaför
á flöturn. Undirritaður
leikur gjarnan nokkra
af völlunum í Reykjavík
og nágrenni og það er
segin saga að fólk virðist að
jafnaði ekki laga boltaförin.
Flatir eins og 17. flötin á GKG var
nánast hræðileg, þegar ég var þar seint
í fyrravor, vegna þess hve mikið var af ólöguðum
boltamerkjum. Sömu sögu er að segja um margar
þær flatir sem meðalkylfmgurinn getur hitt með
stuttu jámi (8,9 eða fleygjámi) því að þá er skaðinn
skeður ef ekkert er að gert.
Þó er það kannski huggun hanni
gegn að íslenskur meðalkylfmgur
er ekki það góður að hann geti
örugglega hitt flatir af 100 metra
færi eða lengra og jafnvel oft
ekki af styttra færi heldur. Það er
auðvitað gott fyrir flatimar þegar
trassamir em það lélegir að þeir
hitta þær ekki með höggum sem
gætu valdið boltafari og yflr því er
í sjálfu sér hægt að gleðjast.
Þó virðast of margir þessara kylfinga
geta það a.m.k. á góðum degi. Það sést á
öllum boltafömnum.
En hvað er að hjá íslenskum kylfmgum? Hvers
vegna er fólk slíkir trassar? Getur verið að golfarar
nenni ekki að svipast um eftir því hvar boltinn kom
niður á flötinni og beygja sig niður til að laga það
far sem bolti þeirra markaði í flötina?
KYLFINGUR ♦ 26