Barnablaðið - 01.05.1954, Blaðsíða 14

znœndur.
Bang! Bang! Bang! Það var kall-
arinn í smábæ einum i Mið-Kína,
sem var að berja trumbuna sína,
til þess að fá fólkið til að lilusta.
— Drengur týndur! kallaði
hann.
En enginn gat geíið neinar upp-
lýsingar um liinn týnda dreng.
Er þessi drengur fæddist, köll-
uðu foreldrar hans liann Aulabárð.
Það var ekki vegna þess, að hann
væri heimskur, drengurinn sá.
Nei, nei. Hann var upplitsdjarfur
og hamingjusamur kristinn dreng-
ur, þegar hann byrjaði í trúboðs-
skólanum, og allir félagarnir elsk-
uðu hann mjög.
Er þessi litli drengur fæddist
og fékk hið sama, hreinskilnislega
svar. Sá liinn sami áleit, að' dreng-
urinn væri að spila með sig og
reiddi linefann í áttina til lians og
liélt síðan áfram. En síðan kom
sjál fur ræningjaforinginn.
— Hvar eru peningarnir þínir,
strákur? spurði hann harkalega.
— Þeir eru hér saumaðir inn í
jakkann minn!
— Er það sannleikur eð'a ertu
að leitast við að ljúga? spurði ræn-
inginn.
— Það' er satt — mannna mín
saumaði þá þar innan í, sagði
drengurinn.
Foringinn dró rýtinginn úr
slíðrum — risti sundur jakkann —
og peningarnir lágu í höndum
hans.
— Drengur, sagði hann, ertu
raunverulega svo heimskur, að þú
af fúsum vilja látir af hendi pen-
ingana þína?
— Ég lofað'i mömmu minni þvi,
að' tala ávallt sannleika, livað sem
l’yrir kynni að koma, sagði dreng-
urinn. Nú lief ég efnt loforð mitt.
Ræninginn varð svo hrærður yf-
ir hinni djörfu játningu drengsins,
að' hann gat tæpazt varizt gráti.
— Drengur, sagði hann með titr-
andi röddu, þú hefur sigrað mig.
Því næst kallaði hann saman
ræningjaflokkinn og fór fram á það
við þá, að þeir sneru við og byrj-
uðu að lifa heiðarlegu lífi, og all-
ur þessi grimmúðlegi hópur féllst
með gleði á uppástunguna. Hin
sundraða ferðamannalest fékk aft-
ur allt, sem hún hafði misst, og
hinn fyrrverandi ræningjaflokkur
fylgdist með lestinni til Bagdad.
Sannleikurinn, á vörum lítils
drengs, sigi'aði.
30 BARNABLAÐIÐ