Barnablaðið - 01.06.1955, Blaðsíða 10

MEÐ UPPRÉTTA HÖND.
Sjö ára gamall drengur lá dauð-
vona á sjúkrahúsi. Hann liafði ver-
ið að klifra í nýbyggingu einni, en
dottið og nieitt sig svo mikið að
engin von var að bjarga lífi lians.
Sunnudaginn næstan áður en
þetta vildi til, liafði drengurinn
heyrt söguna um Pétur, þegar
hann reyndi að ganga á vatninu,
en byrjaði að sökkva, og hvernig
Jesús kom honum til hjálpar, þeg-
ar hann rétti út hendina til Iians.
Drengurinn hafði nefnilega ver-
ið í sunnudagaskóla og það, sem
athygli hans beindist sérstaklega
að, voru þessi orð kennarans:
— Þegar erfiðleikar mæta ykkur
í lífinu og þið getið ekkert sjálf,
þá réttið út hendina eins og Pétur
og Tesús mun hiálpa ykkur.
skóla heldur fyrr en ég þurfti, ald-
urs míns vegna. Ég var stór eftir
aldri, svo ég fékk undanþágu. Ég
var sá yngsti í mínum bekk.
Kennslukonan var trúuð og mjög
góð við okkur, en þó ég væri lítill
uppgötvaði ég það fljótt að hún
hafði ekki vit á hljómlist.
F.inn morgun þegar við vorum
að syngja morgunsálminn tók ég
mér leyfi til að syngja millirödd.
En það hefði ég ekki átt að gera.
Frammi fyrir öllum bekknum
spurði hún mig, livað ég hefði eig-
inlega verið að syngja. Ef ég vildi
syngja með skyldi ég ekki syngja
falskt, sagði hún, heldur rétt, eins
og hinir. Ég reyndi að útskýra,
42 BARNABI.AÐIÐ
Nú var sunnudagskvöld. Deild-
arhjúkrunarkonan var að líta eftir
sjúklingunum, þegar hún sá hvar
litli drengurinn neitti sinna síð-
ustu krafta til að rétta út aðra
hendina. Þegar systirin spurði
hann hverju þetta sætti, svaraðí
hann:
— Mig langar svo að fá að fara
tii himins núna og þess vegna rétti
eg út hendina, til þess að Jesús
sjái, að ég vil, að hann komi núna
að sækja mig.
Seinna um kvöldið, þegar lijúkr-
unarkonan for á milli sjúkrarúm-
anna, tók luin eftir að litli dreng-
urinn var dáinn, en úr andlití
hans skein friður og ró. Og ennþá
var litla höndin útrétt.
Sven Hedberg.
hvað ég hafði sungið, en það vai
ckki tekið gilt. F.ftir það hélt ég
mér fast við lagið.
Dag nokkurn kom önnur
kennslukona í heimsókn og þá var
ég beðinn að syngja. Ég gekk fram
og söng sálm, sem ég hafði lært
heima. Hann byrjar eitthvað á
þessa leið:
Ff einhver hér í synd mig senda
vili.
ég syara: Nei, nci, nei.
Ég var dálítið feiminn til að
byrja með. en hér með viður-
kenndi ég trú mína og oft h.laut ég
háð og iyrirlitningu. Ég var álit-
inn öðru vísi en hinir. Ég var lesari.